KOT CEJLOŃSKI (CEYLON)

Wzorzec ras kot cejloński

Kod EMS	CEY
Pochodzenie	Sri Lanka (Cejlon)
Charakter	przyjazny, łagodny, towarzyski
Aktywność	bardzo aktywny ruchowo i lubi wspinaczki
Wielkość	mały do średniego
Waga	kotki: 2,5-4kg kocury: 3,5-5kg
Tułów	silny, krótki, dosyć nisko osadzony na nogach, ale nie przesadnie. Dosyć szeroka i wypukła klatka piersiowa.
Głowa	proporcjonalna, o lekko spłaszczonym profilu, delikatnie zaokrąglona na czubku. Ma kształt trójkąta równoramiennego o zaokrąglonych liniach. Poduszeczki wibrysów nie są przesadnie wydatne, harmonizują z podbródkiem. Zaokrąglone policzki i wydatne kości policzkowe Szyja – silna i muskularna, długa i elegancka.
Uszy	duże, szerokie u podstawy, o lekko zaokrąglonych końcach, osadzone wysoko i blisko siebie. Cenione są pędzelki i jasny „odcisk kciuka” z tyłu
Oczy	duże, szeroko otwarte, o kształcie migdała, lekko skośne, z ciemnymi obwódkami, mają charakterystyczne „rozmarzone spojrzenie”, kolor od żółto-zielonego do jaskrawozielonego
Nos	średniej długości i szerokości, z profilu nieco wypukły, z małym zagłębieniem na wysokości oczu, po którym linia nosa biegnie równolegle do żuchwy. Linia biegnąca od trufli nosa do podbródka jest lekko nachylona. Oglądany od góry nos jest ograniczony przez dwie niemal równoległe linie
Ogon	średniej długości, gruby u nasady
Kończyny	tylne łapy nieco dłuższe od przednich, kość elegancka, umięśnione, ale niezbyt grube. łapy średniej wielkości, owalne, dosyć okrągłe.
Sierść	przylegająca do ciała, krótka, jedwabista, z małą ilością podszerstka
Maść	uznawane są trzy typy umaszczenia: 1) Bentota czyli maść pręgowana z tickingiem (każdy włosek ma prążki lub ciemniejszą końcówkę). Jest to umaszczenie, które jako pierwsze zaobserwował dr Paolo Pellegatta w wiosce Bentota na Sri Lance. Jednolity ticking pokrywa cały grzbiet, na nogach występuje wyraźne pręgowanie, brzuch jest w drobne cętki, ogon z pierścieniami, na czole „znak kobry” (zmodyfikowany znak M). Jest ono wynikiem niepełnej dominacji genu tickingu Ta nad genem odpowiedzialnym za pręgowanie. Klasyczne umaszczenie z czarnym tickingiem znane jest jako Manilla. 2) Chaus lub tzw. dziki pręgowany z tickingiem. Przypomina umaszczenie chausa – całe ciało jednolicie pokryte tickingiem, na kończynach lekko zaznaczone pręgi. 3) Kontynentalny – tabby (pręgowany) – typowe umaszczenie kotów europejskich lub azjatyckich. Całe ciało pokryte jest przez pręgowanie. U wszystkich trzech odmian kolory prążków na włosach i pręgowania mogą być we wszystkich odcieniach czarnego, niebieskiego, rudego i kremowego: możliwe są także odpowiednie ich odmiany szylkretowe, które sporadycznie się pojawiają. Kolor zasadniczy futra waha się od intensywnego odcienia złocistego przez jaśniejsze barwy piaskowe aż do matowego beżu u odmiany niebieskiej. Górna strona ciała jest ciemniejsza, spód ma szarobiały kolor. Niedopuszczalne jest umaszczenie białe lub color point
Odporność/podatność na choroby	jest z natury odporny
Długość życia	ok. 15 lat
Możliwość zakupu kota w Polsce	nie
Cena kota z rodowodem	2500 euro

 

Kot cejloński – wygląd kota

Kot cejloński ma budowę typu semi-cobby (zaokrąglona sylwetka). Ma dość szeroką i wypukłą klatkę piersiową, tułów zaś jest silny i krótki. Głowa jest proporcjonalna – ma kształt trójkąta równoramiennego. Uszy kota cejlońskiego są duże, szerokie u podstawy. U niektórych przedstawicieli tego gatunku na ich końcach występują charakterystyczne pędzelki – są pożądaną cechą. Rasa ta ma duże oczy w kształcie migdałów z ciemnymi obwódkami. Koty cejlońskie mogą mieć umaszczenie bentota (maść pręgowana z tickingiem), chaus (dziki pręgowany z tickingiem) lub kontynentalne (tabby – pręgowany). 

Charakter kota cejlońskiego

Charakter tych kotów koresponduje z cechami, z których znani są mieszkańcy Sri Lanki – uprzejmi, uśmiechnięci i gościnni ludzie. Cejlończyk to delikatny, spokojny, miły kot o zrównoważonym charakterze. Jest pełen gracji i elegancji. Towarzyski, bardzo oddany człowiekowi, słodki i czuły wobec rodziny. Łatwo akceptuje obecność innych zwierząt. Chętnie nawiązuje też przyjazne kontakty z obcymi ludźmi. Dzięki wrodzonej łagodności nadaje się dla rodzin z dziećmi i osób starszych. Cejlończyk ceni sobie towarzystwo, ale nie narzuca się. Lubi czuć się członkiem rodziny i brać udział w jej życiu.

Koty te są bardziej pewne siebie niż koty kontynentalne – prawdopodobnie wynika to z faktu, że rasa wykształciła się w otoczeniu przyjaznych mieszkańców wyspy, którzy mają bardzo życzliwy stosunek do zwierząt. Duże znaczenie ma tu ich wiara w reinkarnację i zasada, że żadnej żywej istoty nie należy krzywdzić. Większość miejscowych kotów mieszka w domach lub ogrodach, rzadko kiedy biegają po ulicach.

Choć cejlończyk pochodzi z regionu o ciepłym i wilgotnym klimacie, to łatwo przystosowuje się do niższych temperatur. Jest to czworonóg pełen energii, lubiący wspinaczki – wysoki drapak w domu to rzecz niezbędna. Lubi się bawić, szczególnie z młodym wieku, ale nie jest agresywny. Nie jest specjalnie gadatliwy, nawet podczas rui.

Kot cejloński – dla kogo?

Kot cejloński jest rasą aktywną. Zwinny i pełen energii mruczek chętniej spędzi czas na zabawie niż na kanapie. Przedstawiciel tej rasy nie lubi długo zostawać sam. Cejloński pasuje do opiekuna, który nie tylko więcej czasu spędza w domu, ale też prędzej sięgnie po wędkę niż pilota, a także zapewni mu odpowiednie warunki, by mógł się wspinać. Osobniki tej rasy odnajdą się wśród innych zwierząt – lubią mieszkać z innymi zwierzętami. Należy też pamiętać, że każdy kot potrzebuje spokojnych miejsc – kryjówek, w których będzie mógł wypocząć. Najlepszy właściciel kota to ten, który zawsze poświęca wystarczająco dużo czasu na zabawę, pieszczoty i zrozumienie potrzeb pupila. Dzięki wrodzonej łagodności nadaje się dla rodzin z dziećmi i energicznych starszych osób.

Wady i zalety rasy kot cejloński

Wady

• niezbyt dobrze znosi samotność
• rasa rzadko spotykana i trudna do zdobycia

Zalety

• towarzyski, przyjazny wobec innych zwierząt
• delikatny i miły
• spokojny
• zdrowa rasa
• niekłopotliwy w pielęgnacji

Kot cejloński – cena

Kot cejloński jest niezwykle rzadką rasą, za którą zapłacimy około 2500 euro.

Ile kosztuje utrzymanie kota cejlońskiego? 

Miesięczne wydatki na kota tej rasy wynoszą około 200 zł.

Zdrowie kota cejlońskiego

To rasa generalnie bardzo zdrowa i łatwo dostosowująca się do różnych warunków klimatycznych. Jest bezproblemowa w hodowli. Cejlończyki szybko dojrzewają, ale zaleca się poczekanie z rozmnażaniem, aż kot będzie bardziej dojrzały. 

W 1991 r. u niektórych kotów stwierdzono PRA (postępujący zanik siatkówki) – przeanalizowano rodowody i zidentyfikowano linię, z której prawdopodobnie pochodzili nosiciele. Od tej pory hodowcy wykonują badanie dna oka kotów hodowlanych, dlatego chorobę stwierdza się rzadko. Klub rasy bardzo dba o zachowanie zdrowia i naturalności tych kotów.

Długość życia cejlońskiego

Średnia długość życia kota cejlońskiego wynosi 15 lat. 

Pielęgnacja kota cejlońskiego

Łatwa – podobnie jak w przypadku innych ras kotów krótkowłosych wystarczy szczotkować sierść raz w tygodniu. Dla nadania połysku można futerko przetrzeć od czasu do czasu wilgotną irchową szmatką.

Żywienie cejlońskiego

Cejlończyki cechuje dobry apetyt. Jak każdy kot cejlończyk to bezwzględny mięsożerca, co oznacza, że musi jeść pokarm zwierzęcy, aby przeżyć. Najzdrowsze dla kotów jest surowe mięso, zawierające niezbędną dla gatunku taurynę i inne ważne substancje. Jednak żeby nie zrobić kotu krzywdy, żywienie metodą BARF musi opierać się na wiedzy, co i w jakiej ilości kotu podawać. Dobra dla kotów jest także karma mokra, zapewniająca odpowiednie nawodnienie.

Historia kota cejlońskiego

Kot cejloński pochodzi ze Sri Lanki – inaczej z wyspy Cejlon (nazwa ta obowiązywała, gdy wyspa była brytyjską kolonią). Jest to rasa naturalna – powstała ona spontanicznie i przekazuje swoje cechy potomstwu bez pomocy człowieka. Koty żyjące na Sri Lance rozmnażały się tylko między sobą, a domieszki krwi spoza wyspy były bardzo rzadkie. W jej środowisku, w otoczeniu życzliwych zwierzętom mieszkańców, uformowały się nieduże, zwinne i przyjazne wobec ludzi koty.

Rasa została odkryta w 1964 r. przez podróżującego po Sri Lance włoskiego weterynarza dr. Paolo Pellegattę. Zafascynowany tymi kotami mężczyzna sprowadził je do Włoch, gdzie zostały zaprezentowane na wystawie w Erba. Wkrótce potem rozpoczęto program hodowlany – chcąc uniknąć inbredu, sprowadzano z Cejlonu kolejne osobniki.

Dopiero w 1984 r. pod auspicjami organizacji felinologicznej FIFe powstał Klub Miłośników Kota Cejlońskiego. W 1988 r. przygotowano pierwszy wzorzec rasy opracowany przez komisję sędziów FIFe. Głównym celem hodowli kotów cejlońskich było zachowanie rasy w czystości i utrzymanie jej naturalnego, oryginalnego typu. Od 1993 r. koty cejlońskie są uznawane przez oficjalną felinologię. Wszystkie koty cejlońskie zarejestrowane w Europie są potomkami kotów ze Sri Lanki, bez domieszek innych ras. Zabronione jest krzyżowanie rasy z innymi, natomiast klub rasy zaleca wprowadzanie świeżej krwi ze Sri Lanki co 4-5 pokoleń, co ma na celu nie tylko zapobieganie inbredowi, ale też zachowanie tradycyjnego typu rasy. Osobniki wywodzące się ze Sri Lanki muszą posiadać wydany przez władze Sri Lanki certyfikat pochodzenia i autentyczności, zatwierdzony przez klub rasy.

Przypuszcza się, że dzikim przodkiem cejlończyka jest Felis chaus kelaarti, czyli endemiczny podgatunek kota błotnego (chausa) występujący na Sri Lance i w południowych Indiach. Koty cejlońskie mogły powstać poprzez wymieszanie się dzikich kotów z kotami przywożonymi na Sri Lankę przez kupców ze Starego Kontynentu. Oczywiście na wyspie spotyka się także koty łaciate czy z półdługim włosem, jednak badania przeprowadzone w latach 1980-84 przez japońskich naukowców wykazały, że gen Ta (odpowiedzialny za ticking) jest bardzo rozpowszechniony w tej populacji – znaczniej bardziej niż u kotów z Indonezji czy Malezji.

Ciekawostki o rasie kot cejloński

Jedną z cech rozpoznawczych rasy jest charakterystyczny wzór na czole, znany Cejlończykom jako „wzór kobry”. Taki znak u kociąt miejscowi ludzi pokazywali sobie jako dobry omen, ponieważ kobra jest dla nich świętym zwierzęciem, umiłowanym przez Buddę.