KOT SYJAMSKI

Charakter rasy kot syjamski

Kot syjamski ma ognisty temperament i żywiołowy charakter. Nienawidzi samotności i źle znosi ewentualną rozłąkę – musi przebywać blisko „swojego” człowieka. Potrafi głośno i natarczywie dopominać się o pieszczoty. Dzięki tej metodzie z reguły zawsze dostaje to, co chce. Kot syjamski to typowy ekstrawertyk w kociej skórze.

Jest bardzo wymagającym pupilem, ale odwzajemnia się wyjątkowym oddaniem i miłością, której nie krępuje się okazywać. Kot syjamski uwielbia bawić się z opiekunem, jest wspaniałym przyjacielem. Odznacza się ogromną wrażliwością i obdarza tak silnym uczuciem, że czasami bywa zaborczy w stosunku do osoby, którą upodobał sobie najbardziej. Warunkiem zawiązania się przyjaźni jest zatem poświęcenie dużej ilości czasu, lecz wyłącznie na kocich warunkach.

Nie dajcie się zwieźć arystokratycznym rysom syjama. Za dystyngowaną fasadą kryje się niezwykła żywiołowość. Należy koniecznie zapewniać mu dużo rozrywek, by mógł dać ujście przepełniającej go energii. Można ją też wykorzystać, ucząc syjama różnych sztuczek – przychodzenia na wołanie, skakania na rozkaz, przynoszenia zabawek. 15 minut dziennie zabawy z opiekunem, to dla niego zdecydowanie za mało. Po igraszkach kot syjamski prawdopodobnie poszuka sobie ciepłego miejsca na drzemkę i najprawdopodobniej będą to czyjeś kolana.

Kot syjamski rozmawia z ludźmi głosem o tysiącu intonacji. Potrzebuje wiele uwagi i chętnie się o nią dopomina. Jego miauczenie może być głośne i przenikliwe, a także ciche i delikatne niczym gruchanie. Czasem przypomina krzyczące dziecko. W zależności od sytuacji kot syjamski moduluje barwę głosu niczym doświadczony śpiewak. Potrafi uskarżać się, gdy coś mu nie pasuje – na przykład, gdy dawno nie został pogłaskany. Jego miauczenie wzmaga się, gdy jest ignorowany, zatem lepiej od razu udzielić mu odpowiedzi!

Zdaje się wyczuwać nastroje człowieka, pociesza w smutku i w chorobie. Kot syjamski będzie doskonałym towarzyszem dla osoby przebywającej większość czasu w domu, o ile nie jest ona w podeszłym wieku. Witalność kociaka tej rasy mogłaby zmęczyć kogoś, kto unika aktywności i zanadto ceni sobie spokój. Kot syjamski nie lubi być ignorowany, zawsze musi znajdować się w centrum uwagi. W przypadku odrzucenia, domaga się adoracji i zainteresowania.

Kot syjamski jest bystry, odważny, ciekawski, śmiały – łatwo nawiązuje kontakty i lubi wizyty gości. Dobrze czuje się w obecności innego kota lub psa, ale to zwykle on rządzi w grupie. Jest bardzo mądry i zawsze chętny do zabawy. Doskonale poluje. Należy stawiać przed nim wiele wyzwań i dbać o jego kondycję fizyczną i psychiczną. Nudząc się, będzie nieszczęśliwy.

Wady i zalety rasy kot syjamski

Kot syjamski – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• u części osobników zdarzają się wrodzone wady genetyczne
• bardzo aktywny, zalecany wysoki drapak
• wymaga codziennej uwagi i adoracji ze strony opiekuna, w przypadku ich braku będzie domagał się zainteresowania, potrafi być zazdrosny
• nie lubi samotności, nie powinien zostawać sam
• głośno i często wokalizuje
• intensywnie znaczy teren moczem (do momentu kastracji)
• ma dominujący charakter – dogada się z innymi kotami, ale pod warunkiem, że to on będzie rządził

Zalety

• towarzyski, nie boi się obcych
• niewymagający w pielęgnacji
• długowieczny, dożywa nawet 20 lat
• wesoły i aktywny, uwielbia zabawy
• inteligentny, szybko uczy się sztuczek
• bardzo uczuciowy, przywiązuje się do opiekuna i wciąż mu to okazuje
• świetny towarzysz dla dzieci oraz osób spędzających dużo czasu w domu

Zdrowie rasy kot syjamski

Kot syjamski może cierpieć na wrodzone wady genetyczne – postępujące zwyrodnienie siatkówki (PRA), gangliozydoza, wielotorbielowatość nerek (PKD). U niektórych kotów występuje zez lub oczopląs – te na szczęście nie niosą żadnych dolegliwości. Co ciekawe, zez zmienia swoje położenie wraz z wiekiem. Wszystkie kociaki syjamskie rodzą się z zezem rozbieżnym. Następnie, w miarę upływu czasu, wada zamienia się w zez zbieżny. Początkowo gałki oczne znajdują się w pozycji równoległej, a następnie kierują się do środka. Czasem występuje skrzywienie ogona, uważane obecnie za wadę.

Kot syjamski może chorować także na mukopolisacharydozę typu VI. Objawia się to głównie zmianami kośćca. Czasem można zaobserwować zwyrodnienie stawów lub też karłowatość, mogą też występować zmiany w narządach wewnętrznych.

Jego zdolność widzenia w ciemności jest ograniczona. Jest to spowodowane tym, że kot syjamski pozbawiony jest błony odblaskowej w oku, która umożliwia odbijanie światłe. Przez to bywa mniej aktywny nocą.

Koty hodowlane powinny mieć przeprowadzone badania w kierunku FIV i FeLV, kardiomiopatii przerostowej i chorób oczu. Genetyczna predyspozycje do chorób u kotów syjamskich obejmuje także schorzenia podniebienia.

Bardzo często można zaobserwować nadmierne jedzenie wełny, które powoduje liczne dolegliwości przewodu pokarmowego. Większość syjamów ma doskonały apetyt, dlatego utrzymanie szczupłej sylwetki u takiego kota jest dla wielu opiekunów nie lada wyzwaniem.

Żywienie

Koty syjamski, podobnie jak inne koty, powinien być żywiony wysokiej jakości pokarmem, gotowym lub naturalnym typu BARF. Koty kastrowane i sterylizowane powinny otrzymywać specjalny pokarm dla kastratów.

Pielęgnacja

Kot syjamski nie wymaga skomplikowanej ani czasochłonnej pielęgnacji. Wystarczy gęsty grzebień i włosiana szczotka. Grzebieniem wyczesujemy martwy włos, szczotką usuwamy kurz, wygładzamy „na błysk” irchową szmatką i gotowe. Robimy to raz w tygodniu. Należy również pamiętać o sprawdzaniu uszu i przycinaniu pazurów.

Historia rasy kot syjamski

Pochodzenie kota syjamskiego nie zostało do końca wyjaśnione. Jest to praktycznie niemożliwe, jednak z pewnością rasa ta wywodzi się z Azji  (choć niektórzy uważają, że z Egiptu). Prawdopodobnie jego przodkami były koty bengalskie, nubijskie i azjatyckie koty domowe. Już ponad 400 lat temu sporządzono przedstawiające tego kota rysunki. W „Książce z wierszami o kotach” powstałej w Ayutthayi, stolicy królestwa Syjamu z ok. 1350 r., pochodzącej ze zbiorów Biblioteki Narodowej w Bangkoku, znajduje się opis jasnego kota z charakterystycznymi ciemnymi znaczeniami na kończynach, ogonie i uszach, który wyglądem bardzo przypomina syjama. Potwierdza to, że kot syjamski istniał już wiele wieków temu na terenach dzisiejszej Tajlandii.

W Syjamie związany był z najznamienitszymi dworami i świątyniami, dlatego często nazywano go „królewskim kotem Syjamu”. Według jednej z legend kot syjamski służył jako „naczynie” dla dusz zmarłych. Gdy ktoś umierał, wybierano jednego z kotów, w którego ciało miał wniknąć duch zmarłego. Następnie kota oddelegowywano do świątyni, gdzie czczony i karmiony najlepszym możliwym pożywieniem, dożywał sędziwej starości. Kotu przypisywano również rolę strażnika świątynnego, gdyż dzięki swojemu miauczeniu ostrzegał mnichów, gdy zbliżał się ktoś obcy.

Jedna z legend opowiada o kocie syjamskim, który miał strzec świątynnej wazy o szczególnym znaczeniu. Święty kot tak przejął się swoim zadaniem, że oplótł ją ogonem, a od ciągłego wpatrywania się w nią dostał zeza. Tak tłumaczono fakt, że dawne koty syjamskie miewały tendencję do wad wzroku i załamanych ogonów. Inna legenda głosi, że załamany ogon był konsekwencją noszenia na nim ciężkich pierścieni księżniczki, których ochronę również powierzono świętym mruczkom. Dziś uważa się te cechy (zez i załamany ogon) za wady rasy i starannie eliminuje w procesie hodowlanym.

Kot syjamski cieszył się zatem w swojej ojczyźnie dużym poważaniem i rzadko był ofiarowywany w prezencie cudzoziemcom. Dlatego właśnie ta wspaniała rasa była nieznana na świecie aż do końca XIX wieku, kiedy to w 1884 roku władca Syjamu podarował parkę kotów o imionach Pho i Mia brytyjskiemu konsulowi sir Edwardowi Blencowe Gouldowi, stacjonującemu w Bangkoku. Ten oddał koty siostrze i to ona zaprezentowała je rok później wraz z trójką ich młodych na wystawie w 1885 roku w londyńskim Crystal Palace. Tam kot syjamski odniósł w końcu pierwszy sukces. Choć nie wszystkim się podobał. Jeden z dziennikarzy „The Daily Telegraph” napisał, że kot syjamski jest nieatrakcyjny, a jego kolory uwypuklają podobieństwo do szczeniaków mopsa. Inni docenili elegancję i delikatne futerko „nowego” na wystawie.

Pierwsze koty syjamskie dotarły do europejskich ogrodów zoologicznych jako atrakcja dla zwiedzających. Na wystawach nie wzbudzały specjalnego zainteresowania. Początkowo większość syjamów przywożonych do Europy szybko wymierała, głównie na skutek błędów żywieniowych i nieodpowiednich warunków, w których były trzymane.

W 1879 roku koty syjamskie zostały przewiezione do Stanów Zjednoczonych (jedna kotka Siam jako prezent dla żony prezydenta Rutherforda B. Hayesa od konsula w Bangkoku) i tak rozpoczął się, trwający do dziś, okres ich ogromnej popularności. Mimo trudności, w 1890 roku udało się rozpocząć planową hodowlę. W 1892 roku w Anglii opracowano pierwszy wzorzec, który później zmodyfikowano. W 1909 roku założono pierwsze stowarzyszenie zrzeszające fanów rasy. Jedną z prekursorek hodowli była Forestier Walker, właścicielka kocura o imieniu Tiam O’Siam III i założycielka Siam Cat Club.

Programy hodowlane doprowadziły do powstania kotów bardzo różniących się od pierwotnych osobników, o bardziej wydłużonym ciele, bardziej spiczastym pysku i szerszej gamie umaszczenia. Dawniej kot syjamski był dość masywny, o nieco zaokrąglonych kształtach. Dziś natomiast jest wysmukły, ma długie kończyny i szczupłą, sprężystą sylwetkę. Od początku natomiast wymagano, by miał charakterystyczną dla rasy „twarz kuny” (marten-face). Nowy trend doprowadził do rozbicia świata syjamów. Syjamy o „dawnym” wyglądzie nazywa się dziś kotami syjamskimi tradycyjnymi lub tajskimi (old style). Natomiast smukłe osobniki to typ nowoczesny (modern style). Niektórzy hodowcy starają się o uznanie kotów tradycyjnych za odrębną rasę.

Kot syjamski w Polsce

Polska historia tej rasy sięga czasów II wojny światowej. Rasę tą nazywano wtedy również kotem malajskim. Obecnie kot syjamski nie należy do najpopularniejszych ras, jednak ma grono zagorzałych wielbicieli. Dziś w polskich hodowlach jest około 700 kotów syjamskich.

Wzorzec rasy kot syjamski

Kot syjamski – syjam nowego typu – siamese – Koty syjamskie i orientalne – IV kat. wg FIFe

kod EMS: SIA

• Pochodzenie: Tajlandia (dawny Syjam)
• Charakter: przyjazny, towarzyski, inteligentny, ciekawski, bywa dominujący.
• Aktywność: bardzo aktywny, uwielbia zabawy i wyzwania od małego do później starości.
• Wielkość: średniej wielkości, pełen gracji, smukły i elegancki.
• Waga: kotka 2,5-3,5 kg, kocur 3,5-4,5 kg
• Tułów: zgrabny, elegancki, linia ciała płynna a ciało giętkie; wydłużony, o ładnie zaznaczonej muskulaturze.
• Kształt głowy: średniej wielkości, proporcjonalna do reszty ciała, klinowata – klin zaczyna się od nosa i rozszerza stopniowo aż do uszu; czaszka wypukła; podbródek i szczęki są silne, pysk delikatny. Szyja długa i elegancka.
• Uszy:  duże, szerokie u nasady, osadzone nisko na przedłużeniu linii klina, ostro zakończone, porośnięte wewnątrz delikatnym włosem, powinny stanowić dwa wierzchołki trójkąta.
• Oczy: w migdałowatym kształcie, wyraźnie ukośnie ustawione, o przenikliwym spojrzeniu; zawsze niebieskie.
• Nos: długi i prosty, bez zagłębienia u nasady.
• Ogon: długi, cienki u nasady, zwężający się ku cieniutkiemu koniuszkowi; bywa załamany.
• Kończyny: długie i smukłe, muskularne – tylne nieco dłuższe od przednich; stopy małe i owalne.
• Sierść: bardzo krótka, sprężysta, delikatna, lśniąca, gładko przylegająca do skóry; brak podszerstka.
• Maść: umaszczenie typu point, co znaczy, że posiada na sierści tzw. maskę, czyli ciemniejsze obszary na pyszczku, uszach, łapach i ogonie. Reszta jest mniej lub bardziej jasnego koloru zasadniczego. U kocurów także moszna ma kolor oznak. Umaszczenie dopuszczalne jest lekkie cieniowanie na bokach tułowia. Wymagany jest wyraźny kontrast pomiędzy barwą zasadniczą a kolorem znaczeń; oznaki w kolorze ciemnobrązowym (sealpoint) – to umaszczenie kojarzone z klasycznym syjamem i uważane za najbardziej atrakcyjne, ciemne ubarwienie końcówek tworzy najwyraźniejszy kontrast z jasnym kolorem reszty ciała, niebieskim (bluepoint), czekoladowym (chocolatepoint), liliowym (lilacpoint), kremowym (creampoint), rudym (redpoint), pręgowanym (tabbypoint) i szylkretowym (tortiepoint); znana jest także odmiana biała, tzw. foreign white z nieujawnionymi skłonnościami dziedzicznymi do oznak.
• Odporność/podatność na choroby: odporny, ale może być obciążony chorobami genetycznymi.
  
• Długość życia:  ok. 15-20 lat
  
• Możliwość zakupu kota w Polsce: tak
• Koszty utrzymania: 150-200 zł miesięcznie
• Cena kota z rodowodem: 1500-2000 zł
  

Ciekawostki o rasie kot syjamski

Kocięta rodzą się białe, a wybarwiać zaczynają się dopiero z upływem czasu. Proces ten następuje już po kilku dniach od narodzin, z biegiem czasu naturalnie ciemnieją ogon oraz łapki. Im starszy kot syjamski, tym silniej postępujący proces ciemnienia – starsze osobniki są umaszczone wyraźniej niż młode koty.

Kot syjamski w dobrych warunkach może dożyć nawet 20 lat. Zawdzięcza to temu, że niegdyś traktowany po królewsku, utrwalił w sobie gen długowieczności.

Wcześnie osiągają dojrzałość płciową – często już w wieku 5-7 miesięcy. W jednym miocie może urodzić się nawet 7 kociąt.