KOT SOKOKE

Charakter rasy sokoke

Choć kot sokoke ma „dziki” wygląd, w rzeczywistości jest łatwy w hodowli. Potrafi być uroczym towarzyszem, który nawiązuje głęboką więź z opiekunem. Choć zwykle nie ma ochoty bez przerwy wysiadywać na kolanach, kot rasy sokoke lubi podążać za człowiekiem po domu, okazując mu swoje uczucia.

Z natury towarzyski sokoke dobrze dogaduje się z innymi kotami i pozostałymi zwierzętami domowymi. Jest pełen energii i lubi się bawić, natomiast nie znosi być na długo pozostawiany w samotności. Charakterystyczne dla jego stylu bycia są nagłe, gwałtowne „zrywy”, po których następuje okres spokoju – aż do następnego „zabawowego ataku”. Sokoke uwielbia bieganie, gonitwy i skoki – potrzebuje tego, by dać ujście energii. Należy mu zapewnić możliwość wspinania się i skakania, np. ustawiając w domu drapaki – „kocie drzewka”.

Jest to jedna z ras określanych jako dosyć „psie” w zachowaniu. Sokoke chętnie aportują i łatwo uczą się różnych sztuczek w zamian za smakołyki, jak również chodzenia na smyczy. Ponadto, co jest chyba jeszcze rzadsze u kotów, sokoke radośnie biegną do drzwi, aby przywitać wracającego do domu właściciela.

Jest to rozmowny kot, który potrafi godzinami prowadzić „pogaduszki”. Świetnie odczytuje ludzkie emocje i uspokajająco „gada”, gdy widzi, że jego człowiek jest smutny. Z drugiej strony kot rasy sokoke potrafi być stanowczy – gdy poczuje się zagrożony, nie zawaha się użyć pazurów i zębów. Koty te często wykazują też silny instynkt terytorialny.

Wady i zalety rasy sokoke

Sokoke – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• źle znosi samotność
• miewa skłonności do gwałtownych psot
• rasa bardzo rzadka i trudna do zdobycia

Zalety

• wierny jak pies – nawiązuje bardzo silną więź z opiekunem
• chętnie przebywa z ludźmi, jest doskonałym towarzyszem dla dzieci
• aktywny, bystry i bardzo ruchliwy, zdolny do nauki różnych sztuczek
• nie boi się wody, kąpiele traktuje niczym zabawę
• dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami w domu

Zdrowie rasy sokoke

Sokoke to rasa, która kształtowała się bez ingerencji człowieka. Dlatego jej przedstawiciele z reguły wykazują się dobrym zdrowiem. Obecnie nie ma danych na temat ewentualnych problemów zdrowotnych o podłożu genetycznym u rasy sokoke.

Żywienie

Najzdrowszy pokarm dla sokoke to prawidłowo zbilansowana dieta BARF lub wysokiej jakości morka karma. Do jego diety można włączyć także suchą karmę, ale wtedy należy zadbać o to, aby pił odpowiednio dużo wody (koty mają tendencję do picia bardzo niewielkich ilości wody, co źle wpływa na nerki).

Pielęgnacja

Jako kot krótkowłosy, sokoke nie wymaga pracochłonnej pielęgnacji, tym bardziej, że nie posiada podszerstka. Wystarczy szczotkowanie raz w tygodniu. Linieje niezbyt obficie. Kąpiemy kota tylko wtedy, gdy jest to konieczne, ale warto go przyzwyczajać do tego od małego, aby potem w ogóle było to możliwe. Sokoke miewają skłonności do infekcji uszu, zwłaszcza świerzbu usznego, dlatego powinno się im regularnie czyścić uszy. Pazurki, zwłaszcza u kotów niewychodzących, warto przycinać co 10-15 dni. Raz w tygodniu dobrze jest wyczyścić zęby.

Historia rasy sokoke

Sokoke to jedna z nielicznych naturalnych ras kotów, które wyewoluowały bez wstępnej ingerencji człowieka, przystosowując się do miejscowego środowiska. Początkowo występowały w lesie Arabuko Sokoke we wschodniej Kenii i dopiero później zaczęto je hodować. To rasa stara, ale rzadka. Badania DNA wykazały, że nie jest hybrydą z dzikim gatunkiem kota, jak początkowo myślano, ale pochodzi od kotów azjatyckich, które z kolei są potomkami dzikich kotów z Arabii.

W 1978 r. kenijska farmerka Jeni Slater zauważyła na swojej plantacji kokosów dwa zdziczałe koty – kocura i kotkę o nietypowym dla kenijskich kotów umaszczeniu, tzw. klasycznym (pręgowanym, w którym pręgi tworzą spirale i pierścienie). „Dziki” wygląd i nietypowe umaszczenie zwierzaków zafascynowały ją do tego stopnia, że postanowiła je oswoić, a następnie zacząć hodować. Okazało się, że nie były to prawdziwe dzikie zwierzęta, lecz koty domowe, które po prostu przystosowały się do miejscowego środowiska.

Po jakimś czasie w afrykańskich mruczkach zakochała się duńska przyjaciółka Jeni, Gloria Moeldrup. W 1984 r. importowała dwójkę, a potem kolejne trzy koty. Zaprezentowała je na wystawie w Odense, gdzie wzbudziły duże zainteresowanie. W 1992 r. jednego sokoke sprowadzono do Włoch. Tak powstały podwaliny pod formalnie hodowaną rasę.

W 2001 r. hodowcy sokoke dostali wiadomość, że w Kenii znaleziono kolejne sokoke. Przez lata bez powodzenia próbowano pozyskać do hodowli nowych przedstawicieli rasy, aby wprowadzić „świeżą krew” – europejskie i amerykańskie sokoke wyraźnie zaczynały przejawiać oznaki depresji inbredowej.  Trudności w pozyskaniu nowych osobników wynikały m.in. z oporu lokalnych plemion, które sprzeciwiały się łapaniu kotów, uważając je za boskie zwierzęta. Z braku dostępności sokoke dyskutowano nawet nad krzyżówkami z innymi kotami domowymi, ale nikt tak naprawdę nie chciał tego robić.

Kiedy zdjęcia przesłane z Kenii dowiodły, że prawdopodobnie faktycznie są to sokoke, radość była ogromna. Okazało się, że na kenijskiej farmie pani Jeannie Knocker zgromadzono całą grupę sokoke. Koty sprowadzono na prośbę ekipy filmowej, która chciała nakręcić film dokumentalny o kenijskich kotach. Niestety, ostatecznie nie udało się sfinansować projektu i pani Knocker została z gromadką kotów oraz zebranymi na ich temat materiałami. W tej sytuacji chętnie udostępniła jedne i drugie hodowcom w Europie i USA, którzy zasilili nimi swoje programy hodowlane. Tym chętniej, że sokoke znalezione przez ekipę filmową pochodziły z innej części lasu Arabuko Sokoke niż te znalezione przez Jeni Slater.

Rasa została uznana przez FIFe z prawem do championatu w styczniu 1994 r. TICA zaczęła rejestrować ją w 2004 r., a status wstępnie uznanej rasy sokoke uzyskały w maju 2008 r. Najbardziej licznie hodowana jest w Skandynawii.

Sokoke w Polsce

W Polsce rasa sokoke nie jest dostępna.

Wzorzec rasy sokoke

Sokoke – afrykański kot krótkowłosy –  Koty krótkowłose i somalijskie – III kat. FIFe

kod EMS: SOK

• Pochodzenie: Kenia
• Charakter: towarzyski, lubiący zabawę, silnie związujący się z człowiekiem.
• Wielkość: średnia, kot długi i pełen wdzięku.
• Waga: kot średni; 2,7-4,5 kg.
• Tułów: średnio długi, szczupły, muskularny.
• Kształt głowy: umiarkowanie klinowata, wydaje się niewielka w stosunku do ciała. Wysokie, dobrze zaznaczone kości policzkowe. Grzbiet nosa średniej długości, prosty
  
• Uszy: średniej wielkości, szerokie u podstawy, końce lekko zaokrąglone, pożądane pędzelki na końcach, osadzone średnio wysoko, w odległości szerokości ucha jedno od drugiego.
  
• Oczy: duże, osadzone szeroko, lekko ukośnie w stosunku do nosa, lekko migdałowate w kształcie, kolor bursztynowy do jasnozielonego.
• Ogon: średnio długi, spiczasto zakończony.
• Kończyny: tylne wyraźnie dłuższe od przednich, przez co w ruchu kot wydaje się chodzić na palcach – jest to jeszcze pogłębione, gdy jest pobudzony.
• Sierść: bardzo krótka, przylegająca i błyszcząca, z minimalną ilością lub w ogóle bez podszerstka.
• Maść: dowolny odcień czarnego klasycznego pręgowanego, pożądane jest by obszary jasne miały włos ze wzorem aguti (ticking), co jest charakterystyczne dla tej rasy.
• Odporność/podatność na choroby: kot generalnie zdrowy; miewa tendencje do świerzbu usznego
  
• Długość życia: 9-15 lat
  
• Możliwość zakupu kota w Polsce: nie
  

Ciekawostki o rasie sokoke

Tubylcy z plemienia Giriama opisują sokoke słowem khadzonzo. Khadzo znaczy „piękny”, a nzo – „chodź”, więc całość znaczy tyle, co „chodź tu, piękny”. Co ciekawe, tego samego określenia używają w odniesieniu do żenety – ssaka z rodziny wiwerowatych (istnieje wiele gatunków żenet, w Kenii występuje żeneta serwalowata Genetta servalina). Trzeba zaznaczyć, że odróżniają te zwierzęta – żenety jadają, sokoke zaś nie.

Powstała nowa odmiana barwna sokoke, zwana śnieżnym sokoke – o odcieniach kremowego lub szarawego beżu.

W przeciwieństwie do większości kotów, sokoke nie boją się wody i uwielbiają pływać.