KOT CYMRIC (DŁUGOWŁOSY MANX)

Charakter rasy cymric

Cymric to kot łagodny, spokojny i zrównoważony, o miłym usposobieniu. Potrafi być doskonałym towarzyszem dla ludzi w różnym wieku. Nie jest przesadnie aktywny, ale lubi zabawę i figle - potrzebuje więc odpowiedniej dawki uwagi ze strony człowieka, ale nie jest przy tym zbyt nachalny.

Kot rasy cymric jest inteligentny i bywa ciekawski, potrafi nauczyć się zarówno prostych sztuczek, jak i otwierania drzwi czy szafek. Dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami domowymi, w tym psami. Ponadto, koty te lubią okazywać swoje uczucia wydając rozmaite dźwięki, np. gruchanie. Niektóre koty rasy cymric wybierają sobie jedną osobę, inne obdarzają uczuciem po równi całą rodzinę.

Wady i zalety rasy cymric

Cymric – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• niektóre osobniki miewają problemy neurologiczne związane ze zmutowanym genem
• odmiana długowłosa wymaga regularnej pielęgnacji i podawania preparatów odkłaczających
• rasa trudno dostępna

Zalety

• miły, przyjacielski towarzysz
• spokojny, nienachalny, lubi być blisko człowieka
• dogada się z innym kotem, ale także z psem
• odnajdzie się nawet w małym mieszkaniu

Zdrowie rasy cymric

Pomimo braku ogona i występującego u niektórych osobników kicającego chodu, większość kotów rasy cymric radzi sobie w życiu nie gorzej od innych kotów. Doskonale polują na myszy i szczury. Podobnie jak inne koty, spadają na cztery łapy (ogon jest w tym pomocny, ale nie niezbędny). Wykazują cechy kotów europejskich, dzięki czemu są bardziej wytrzymałe i odporne na choroby niż wiele innych kotów rasowych.

Żywienie

Koty rasy cymric mają doskonały apetyt i mogą mieć tendencje do przybierania na wadze. Każdy kot powinien otrzymywać dobrej jakości pokarm dostosowany do wieku i aktywności oraz innych potrzeb (np. dla kastratów).

W żywieniu kotów tej rasy sprawdzają się zarówno karmy suche i mokre, jak i dieta typu BARF. Domowe posiłki złożone z surowego mięsa muszą być uzupełniane niezbędnymi suplementami diety.

Pielęgnacja

Podwójna, półdługa szata kota cymric wymaga regularnej pielęgnacji – najlepiej codziennie ją szczotkować i wyczesywać podszerstek, co zapobiega zakłaczaniu się kota. Warto też regularnie podawać preparaty odkłaczające – jest to wręcz niezbędne w okresie linienia. Należy systematycznie kontrolować stan uszu oraz przycinać pazurki.

Historia rasy cymric

Manx, a zarazem cymric jest uznawany za jedną z najstarszych ras, a z jego pochodzeniem wiąże się wiele legend – jedna z nich głosi, że skrócony ogon jest wynikiem nieszczęśliwego wypadku, jaki wydarzył się na arce Noego. Spóźniony kot zaspał i w ostatniej chwili wśliznął się na statek, kiedy akurat zamykano masywne drzwi. Niestety, w zamieszaniu Noe niechcący przytrzasnął mu ogon. Od tej pory potomkowie spóźnialskiego zwierzaka mają mieć kikuty zamiast pełnych ogonów.

Inna legenda głosi, że przodkowie manksów przybyli na wyspę Man na statku należącym do hiszpańskiej Armady, który rozbił się u wybrzeży wyspy w 1588 r. Jeszcze inna teoria głosiła, iż są one spokrewnione z japońskimi bobtailami, jednak okazało się, że mutacje powodujące skrócenie ogona u manksów i japońskich bobtali są zupełnie inne. Jakiekolwiek by nie były początki rasy, nie ulega wątpliwości że mutacja, która pojawiła się u kotów zamieszkujących wyspę Man, szybko się rozprzestrzeniła w niewielkiej populacji.

Międzynarodowa Federacja Hodowców Kotów (FIFe) uznała rasę manx już w 1949 r. Gdyby miała teraz podjąć decyzję o uznaniu manksa, być może byłoby to trudniejsze, podjęła bowiem zdecydowaną walkę z utrwalaniem u kotów anomalii genetycznych.

Rasa ta cieszy się jednak dużą popularnością w Wielkiej Brytanii. Często też hodowana jest we Francji, Japonii, krajach skandynawskich i Stanach Zjednoczonych. W USA dzięki krzyżówkom kotów z wyspy Man między innymi z maine coonami i persami wyhodowano długowłosą odmianę bezogoniastych kotów znanych pod nazwą cymric. W Wielkiej Brytanii bywa ona nazywana kotem walijskim. FIFe uznało tę odmianę w roku 2006.

Cymric w Polsce

Rasa cymric nie jest w Polsce popularna.

Wzorzec rasy cymric

Kot cymric –  Koty krótkowłose i somalijskie – III kat. FIFe

kod EMS: CYM – kot manx długowłosy

• Pochodzenie: Wyspa Man, Wielka Brytania
• Charakter: stabilny, średnio aktywny, przyjacielski; bardzo lojalny i inteligentny, w zachowaniu przypomina psa
• Wielkość: średni, samice nieco mniejsze od samców
• Waga: samce 4,5-5,5 kg, samice 3,5-4,5
• Wygląd ogólny: charakterystyczną cechą jego wyglądu jest krótki grzbiet i głębokie boki
• Głowa: dosyć duża i okrągła, o pucołowatym wyglądzie
• Uszy:  średniej wielkości
• Nos: średnio długi, bez wyraźnego przełomu
• Oczy: duże i okrągłe, o kolorze odpowiadającym umaszczeniu jak u kotów brytyjskich, ale nie jest to aż tak istotne
• Tułów: mocny i zwarty, szeroka klatka, grzbiet krótki, głębokie boki.
• Ogon: wzorzec wyróżnia 3 odmiany: rumpy – całkowity brak ogona, zagłębienie w tym miejscu; rumpy riser – występuje lekka wypukłość kości krzyżowej (a nie ogonowej); stumpy – występuje krótki ogon, który jednak nie powinien być dłuższy niż 3 cm, nie powinien być też załamany ani wygięty; w praktyce występują też odmiany niewystawowe zwane: stubby – kot o dłuższym skróconym ogonie, np. 1/2; taily/longy – ogon niemal pełnej długości lub pełny
• Szata: długowłosy;
• Maść: dopuszczalne wszystkie umaszczenia, także z każdą ilością bieli
• Odporność/podatność na choroby: odporny
• Długość życia:  8-14 lat
• Możliwość zakupu kociaka w Polsce: nie

Ciekawostki o rasie cymric

Budową anatomiczną cymric – długowłosy kot z wyspy Man - nieco się różni od innych ras. Jego sylwetka przypomina króliczą. Przednie łapy są trochę krótsze niż u większości kotów, natomiast tylne, nieco przykurczone, są silne i muskularne. W pozycji siedzącej kotom tym tworzy się na grzbiecie charakterystyczny garb – skutek przykrótkich przednich łap.

W miejscu, gdzie u normalnego kota zaczyna się ogon, wiele kotów rasy cymric ma płytkie zagłębienie, widoczne spod lekko zmierzwionej sierści. Odmiana ta nosi nazwę rumpy. Jednak nie wszystkie koty tej rasy są całkowicie pozbawione ogona. U kotów zwanych stumpy ogon występuje w postaci szczątkowej. Cechę braku lub skrócenia ogona powoduje gen dominujący, który jest letalny w formie homozygotycznej – powoduje on zamieranie zarodków, które otrzymały kopię genu i od matki, i od ojca w łonie matki.

Wszystkie koty bez ogona lub ze skróconym ogonem są heterozygotami (mają jeden gen zmutowany i jeden normalny). Natomiast u niektórych kotów bez- lub krótkoogoniastych mogą występować zniekształcenia kręgosłupa, częściowy paraliż, wypadanie odbytu i inne zaburzenia ze strony układu nerwowego. Dolegliwości z tym związane ujawniają się przed czwartym miesiącem życia, stąd najlepsi hodowcy nie sprzedają kotów poniżej tego wieku.

Nawet po dwóch bezogoniastych osobnikach mogą przyjść na świat kocięta z normalnymi, długimi ogonami, które odziedziczyły po każdym z rodziców niezmutowaną wersję genu. Nie da się więc hodować wyłącznie kotów bezogoniastych lub ze skróconymi ogonami. Co ciekawe, zmutowany gen jest jednak w jakiś sposób preferowany przy tworzeniu nasienia, ponieważ u samca plemniki niosące ten gen mogą stanowić aż 70%, zamiast oczekiwanych 50%. Dlatego też na świat przychodzi więcej kotów z mutacją niż powinno to wynikać z prostego rachunku prawdopodobieństwa.

W 2013 r. odkryto u manksów aż 4 różne mutacje w genie T odpowiedzialnym m.in. za rozwój ogona. Wszystkie one wywołują skrócenie ogona. Którąś z tych mutacji miało 95% krótkoogoniastych manksów, co oznacza, że oprócz tego musi występować jeszcze co najmniej jedna mutacja o podobnym efekcie. Obecność jednej z tych mutacji stwierdzono także u rasy amerykański bobtail i pixie-bob.