KOT BURMAŃSKI – BURMSKI (BURMESE)

Charakter rasy kot burmański

Kot burmański ma psi charakter i jest bardzo przywiązany do rodziny. Lubi noszenie na rękach i przytulanie. To typowy „miziak”, który lubi być w centrum zainteresowania – dotyczy to zwłaszcza kotek. Kocury wolą obserwować otoczenie z dystansu. Bardzo przywiązuje się do człowieka. Kot burmański zuchwale usiłuje zdobyć przyjaźń swoich właścicieli, potrafi być też natrętny. Ten niezwykle towarzyski kot również podczas snu szuka bliskiego kontaktu i mocno się przytula do innych kotów lub człowieka.

Kot burmański ma duży temperament, jest ruchliwy i do późnego wieku chętny do zabawy. Wiele kotów tej rasy z zamiłowaniem aportuje i chętnie bawi się zabawkami typu wędka. Jest także niezwykle inteligentny i ciekawski – zamknięte drzwi pokoju czy szafki nie stanowią dla niego większego wyzwania. Znudzony burmańczyk może stać się naprawdę pomysłowy i sprawiać problemy swoim opiekunom.

Koty burmańskie często domagają się uwagi głośno wokalizując. Również witając w progu opiekuna często miauczą. Potrafią też wspinać się po nodze człowieka prosząc o wzięcie na ręce i głaskanie.

Łagodne usposobienie burmańczyka sprawia, że doskonale nadaje się dla rodzin ze starszymi dziećmi, natomiast źle znosi samotność. Kot burmański nie jest więc dobrym wyborem dla osób zabieganych i przebywających dużo poza domem. Jest bardzo towarzyski, szybko zaprzyjaźnia się nawet z gośćmi. Dogada się zarówno z kotami innej rasy, jak i z psami.

Wady i zalety rasy kot burmański

Kot burmański – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• mogą wystąpić wrodzone wady
• kocury mogą być trochę zdystansowane
• nie sprawdzi się jako kot wychodzący
• nie powinien przebywać sam
• wymaga dużo uwagi na co dzień

Zalety

• niewymagający w pielęgnacji
• kot „nakolankowy” – uczuciowy, uwielbia przytulanie i towarzystwo człowieka
• bardzo inteligentny, szybko się uczy
• aktywny, kocha zabawy do późnego wieku
• nadaje się do domu z dziećmi, dla osób starszych i młodszych
• akceptuje psy i koty

Zdrowie rasy kot burmański

Choć kot burmański jest rasą generalnie zdrową, mogą wystąpić wady wrodzone, takie jak deformacja szczęki, syndrom płaskiej klatki piersiowej, załamany ogon, jaskra, cukrzyca, przeczulica skóry. Stosunkowo częściej niż u innych ras mogą wystąpić struwity w moczu. W obrębie rasy zdarzają się także przypadki pica, czyli skłonności do jedzenia niejadalnych rzeczy oraz miopatii hipokaliemicznej – patologicznego osłabienia mięśni. Koty burmańskie mogą mieć także problemy podczas wyżynania się zębów stałych, które często przechodzą dość boleśnie.

Decydując się na kota tej rasy należy koniecznie poprosić hodowcę o zaświadczenia dotyczące testów na hipokalemię i gangliozydozę GM2 (deficyt enzymu wpływającego na pracę układu nerwowego).

Żywienie

Ze względu na dużą ruchliwość kotów tej rasy, burmańczyki potrzebują wysokoenergetycznego pokarmu o dużej zawartości białka zwierzęcego i tłuszczu. W ich diecie warto unikać zbyt dużej ilości węglowodanów z uwagi na podwyższone ryzyko cukrzycy. Skłonność do kamieni nerkowych sprawia, że lepiej unikać suchej karmy – mokry pokarm lub dobrze zbilansowana dieta BARF mogą pomóc uchronić zwierzaka od tej przykrej dolegliwości.

Pielęgnacja

Kot burmański nie wymaga szczególnej pielęgnacji. Jego futro nie ma zbyt dużej ilości podszerstka, dzięki czemu nawet w okresie linienia nie wypada w dużych ilościach. Krótką szatę wystarczy wyczesać raz w tygodniu gumową szczotką – koty tej rasy chętnie poddają się takim zabiegom. Warto także regularnie sprawdzać stan pazurów, oczu i uszu.

Historia rasy kot burmański

Według legendy, kot burmański był czczony i hodowany w klasztorach w Birmie. Podobno każdy mnich dostawał takiego kota na wychowanie. Wierzono też, że dusza zmarłego przed przejściem do doskonalszego bytu żyje przez pewien czas w ciele burmy. Tajskie pisma z poezją z XIV i XV wieku wymieniają trzy rasy kotów: syjamskie, koraty i koty burmańskie.

Pierwsze burmy trafiły do Wielkiej Brytanii na przełomie XIX i XX wieku. Zwane były czasem czekoladowymi syjamami. Jednak z uwagi na krzyżowanie z kotami rasy syjamskiej, kot burmański całkiem zanikł.

Współczesna historia rasy rozpoczęła się w 1930 r., kiedy z Rangunu przywieziono do Stanów Zjednoczonych ciemnobrązową kotkę o imieniu Wong Mau. W porównaniu ze znanymi już kotami syjamskimi miała ciemniejsze, bardziej gęste, błyszczące futro, bardziej okrągłą głowę, szerzej rozstawione oczy i krótszy ogon. Ponieważ nie było podobnego do niej kocura, skrzyżowano ją z syjamem z ciemnobrązowymi oznakami. Następnie kojarzono ją z jej synami. To od Wong Mau wywodzą się wszystkie współczesne koty burmańskie.

W 1936 r. uznano kota burmańskiego w USA, ale po 11 latach CFA (Stowarzyszenie Miłośników Kotów) wycofało się ze swojej decyzji; ponowne uznanie nastąpiło w 1957 r. Do Wielkiej Brytanii rasa dotarła w 1947 r.

W porównaniu z Anglią, jego hodowla na kontynencie europejskim nadal jest liczebnie niewielka, jednak jakość odmian na tym nie ucierpiała. Dzisiaj hodowla kotów burmańskich jest zdecydowanie najbardziej rozwinięta w Australii i Nowej Zelandii, skąd też pochodzą liczne nowe odmiany srebrzyste, a także w Stanach Zjednoczonych, gdzie powstał nowy typ kota burmańskiego.

W tej chwili prowadzone są dwa programy hodowlane: brytyjski i amerykański. Koty burmańskie w typie amerykańskim różnią się od angielskich braci bardziej zaokrąglonymi kształtami i mniej orientalnym wyglądem.

Kot burmański w Polsce

Pierwsza kotka tej rasy, niebieska „Anne Louise Falyu’s” z holenderskiej hodowli pojawiła się w Polsce w 1992 roku. W 1994 i 1995 roku dołączyły do niej dwa kocury: rudy „Harry Fox” z Czech i czekoladowy „Solo Junior Off Indra” z Holandii.

Wzorzec rasy kot burmański

Kot burmański (burmski, burma, burmese) – koty krótkowłose i somalijskie – III kat. FIFe

kod EMS: BUR

• Pochodzenie: Birma, Tajlandia
• Charakter: lojalny, wręcz psi, przyjacielski, inteligentny, towarzyski
• Wielkość: średniej wielkości
• Waga: 4-6 kg
• Wygląd ogólny: proporcjonalny, muskularny, krępy, mocno zbudowany.
• Głowa: klinowata, lecz bez ostrych konturów, czoło lekko wypukłe i szerokie; szeroka szczęka i silny podbródek.
• Uszy: średniej wielkości, lekko zaokrąglone na końcach.
• Oczy: górna powieka tworzy zakrzywioną orientalną linię, natomiast dolna linia powiek jest zaokrąglona, nadając charakterystyczny dla kotów burmańskich wygląd twarzy, zdominowany przez duże, wywierające wrażenie oczy barwy od złotożółtej do bursztynowej.
• Nos: u nasady wyraźne zagłębienie („stop”), poza tym jest jednak prosty.
• Tułów: silny, muskularny, średniej długości, mocna klatka piersiowa, grzbiet prosty, bez wzniesienia jego tylnej części, eleganckie w ruchu kończyny zakończone owalnymi łapami.
• Ogon: średniej długości, nie może być u nasady zbyt gruby i powinien być okrągło zakończony.
• Sierść: krótka, delikatna i ściśle przylegająca do skóry, prawie bez podszycia; ma delikatny połysk, który jest zarazem świadectwem zdrowia.
• Maść: ciemnobrązowa, jasnobrązowa, niebieska, liliowa; jaśniejszy kolor zawsze występuje na brzuchu i klatce piersiowej, a nieco ciemniejszy – na grzbiecie. Oznaki na części twarzowej głowy, uszach, kończynach i ogonie są tylko nieznacznie ciemniejsze od koloru podstawowego, ale powinny być łatwo zauważalne.
• Odporność/podatność na choroby: raczej odporny.
• Długość życia: 14-18 lat
• Możliwość zakupu kociaka w Polsce: tak
• Cena kota z rodowodem: 1800 -2500 zł

Ciekawostki o rasie kot burmański

Barwa futra kota burmskiego zależy od temperatury otoczenia. W niższej temperaturze sierść ciemnieje, w wyższej – jaśnieje. Kocięta przychodzą na świat jasno umaszczone, z czasem ciemnieją. Ostateczna barwa futra kota burmskiego ustala się około drugiego roku życia.

Kotki burmańskie są nadzwyczaj troskliwymi matkami i czule się opiekują swoim zazwyczaj licznym potomstwem. Często w opiece nad młodymi uczestniczą także kocury.

Koty burmańskie typu amerykańskiego różnią się od przedstawionego wyżej standardu rasy typowego dla kotów w typie europejskim. Zagłębienie u nasady nosa („stop”) jest u nich wyraźniejsze, sam nos znacznie krótszy, a mordka i podbródek nadmiernie uwydatnione. Koty burmańskie ze Stanów Zjednoczonych, powstałe z krzyżówek z kotami perskimi lub egzotycznymi kotami krótkowłosymi, wykazują także wady tych ras, takie jak przodozgryz, skrócenie przewodów łzowych, rozszczep podniebienia i częstsze obumieranie płodów. Europejscy i zamorscy hodowcy w Nowej Zelandii bronią się przed takim kierunkiem rozwoju hodowli kotów burmańskich.