KOT BIRMAŃSKI (ŚWIĘTY KOT BIRMAŃSKI)

Charakter rasy kot birmański

Kot birmański ma umiarkowany temperament. Jego charakter to mieszanka cech wesołego syjama i spokojnego persa. Jest delikatny, aktywny, wesoły, ale także posłuszny, spokojny i rozważny. Lubi znajdować się w centrum uwagi, lecz nie jest przy tym nachalny. Niektórzy uważają, że kot birmański to kot idealny. Jedyne, czego wydaje się oczekiwać to miłość i towarzystwo swojej rodziny.

Kot birmański jest grzeczny, łagodny i bardzo przywiązany do opiekuna. Najlepiej czuje się w grupie, dlatego świetnie nadaje się dla rodziny wieloosobowej. Jest wobec niej niezwykle życzliwy. To doskonały przyjaciel dzieci w każdym wieku. Kot birmański potrzebuje ludzkiego towarzystwa jak powietrza i będzie szczęśliwy tylko wtedy, kiedy poświęci się mu wystarczającą ilość czasu.

Kot birmański ze stoickim spokojem znosi pieszczoty i noszenie na rękach. Nie przeszkadza mu też towarzystwo innych zwierząt w domu, choć wyraźnie preferuje przedstawicieli własnej rasy. Zwykle jest otwarty, ale zdarzają się osobniki bardziej nieufne wobec obcych.

Kot birmański potrafi na różne sposoby wykorzystywać swój aksamitny głos. Używa go wówczas, kiedy ma ochotę z nami „pogawędzić”,  a także gdy uważa, że coś jest nie tak – brakuje mu naszej uwagi lub gdy miseczki są puste zbyt długo, albo gdy pragnie przekazać nam coś istotnego, np. że idzie do toalety. Gdy stale się do niego mówi, kot birmański uczy się odpowiadać i robi to bardzo chętnie oraz melodyjnie.

Ciekawski, sprytny i inteligentny, łatwo uczy się różnych sztuczek. Zagląda we wszystkie kąty w domu. Jak większość kotów, potrafi być też uparty. Jest raczej domatorem i dobrze czuje się nawet w niewielkim mieszkaniu. Trzeba jednak zapewnić mu rozrywkę i nie skazywać go na samotność przez cały dzień.

Jak mówią hodowcy z Winni*PL:

Święta Birma wyróżnia się wielkim przywiązaniem do człowieka, ufnością i zrównoważonym charakterem. Cokolwiek robi: bawi się czy je, robi to z niezwykłą delikatnością i gracją. Jest zdolny do stworzenia głębokiej więzi z opiekunem. To trudne do wyjaśnienia, trzeba przeżyć to niezwykłe doświadczenie. Być może jest to coś unikalnego, co odróżnia go od innych kotów. Kot birmański  uczestniczy w twoim życiu i zawsze, kiedy go potrzebujesz, jest obok ciebie.

Wady i zalety rasy kot birmański

Kot birmański – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• źle znosi chłód, trzeba zadbać o odpowiednią temperaturę otoczenia, szczególnie zimą
• nie lubi samotności, powinien mieć stałe towarzystwo
• potrafi głośno i często wokalizować

Zalety

• łatwy w pielęgnacji
• bardzo oddany człowiekowi, tworzy z nim silną więź
• przyjazny względem innych kotów i psów
• nadaje się zarówno dla seniorów jak i rodzin ze starszymi dziećmi

Zdrowie rasy kot birmański

Kot birmański cieszy się zazwyczaj dobrym zdrowiem i nierzadko dożywa kilkunastu lat. Z chorób o podłożu genetycznym najczęstsze są u niego choroby serca – kardiomiopatie. Badania w Wielkiej Brytanii w 2017 wykazały, że kardiomiopatie dotykają ok. 10% kotów birmańskich. Najpowszechniejsza jest kardiomiopatia przerostowa (HCM), na którą cierpi niemal 7% birm.

Żywienie

Kot birmański nie ma szczególnych wymagań żywieniowych. Podobnie jak innym kotom, należy mu zapewnić zbilansowaną dietę dostosowaną do potrzeb danego zwierzęcia. Pożądane jest, aby jej podstawę stanowiły karmy mokre. Warto też podawać preparaty odkłaczające, aby odciążyć układ pokarmowy tego długowłosego kota.

Pielęgnacja

Kot birmański posiada szatę niezwykłej jakości. Jest nie tylko jedwabista, ale również nie mechaci się i nie ma tendencji do kołtunienia. Kota czeszemy jedynie w celu usunięcia martwego włosa, kilka razy w tygodniu, częściej w okresie linienia. Z racji niemal braku podszerstka kot birmański nie lubi zimna, jest wybitnie „mieszkaniowy”.

Bardzo ważne jest czyszczenie oczu, gdyż, podobnie jak koty perskie, birmy mają krótkie kanaliki łzowe. Trzeba pamiętać o kontrolowaniu uszu i przycinaniu pazurów.

Historia rasy kot birmański

Kot birmański wciąż jest uważany za świętego kota. Z historią tej rasy wiąże się wiele legend. Według jednej z nich, w klasztorze w Birmie mnichom oddającym cześć Tsun Kyan-Kse – bogini o szafirowych oczach – towarzyszyły białe, żółtookie koty. Kiedy mnich umierał, jego dusza (Kittaha) wcielała się w kota, by potem znów odrodzić się w ludzkim ciele. Kotka najwyższego kapłana Mun-Ha nosiła imię Sinh.

Pewnego dnia na świątynię napadli bandyci i zabili wielu mnichów, w tym Mun-Ha. Gdy zrozpaczona Sinh wskoczyła na ciało swojego pana leżące u stóp posągu bogini, stał się cud. Sierść kotki zmieniła kolor – nogi stały się ciemne jak ziemia, jedynie stopy dotykające świętego ciała pozostały białe jako symbol czystości. Oczy zaś przybrały szafirową barwę, upodabniając się do oczu bogini. Bogini pomogła mnichom odeprzeć atak i uratować świątynię. Następnego dnia wszystkie koty wyglądały tak jak Sinh.

Tak głosi legenda. Nie jest legendą jednak fakt, że koty rzeczywiście mieszkały w świątyniach. Powód tego był jednak nieco bardziej prozaiczny. Ich zadaniem było trzymanie w ryzach dokuczliwych gryzoni. Choć przytoczona opowieść w niektórych punktach łączy się z udokumentowaną historią birmańczyka, to jednak głównym jej celem było dodanie splendoru rasie na początku jej istnienia.

Niemniej jednak pierwsza w kontynentalnej Europie para kotów birmańskich rzeczywiście pochodziła z Birmy. Wysłano ją statkiem do Francji (okoliczności tej podróży również mają wiele wersji) w 1919 r. Samiec o imieniu Madalpour tej podróży nie przeżył, ale okazało się, że kotka Sita jest w ciąży.

Rasa została po raz pierwszy pokazana na wystawie w 1925 roku. Jej przedstawicielem była Poupee – córka pierwszej pary, zwana grande dame rasy. Wzbudziła prawdziwą sensację. Wtedy także została oficjalnie uznana. II wojna światowa sprawiła, że większość populacji wyginęła. W 1959 roku kot birmański dotarł do Stanów Zjednoczonych (uznany w 1967 roku), a w 1964 roku do Anglii (uznany w 1966 roku).

W latach 50. XX wieku nazwę „kot birmański” zmieniono na „święty kot z Birmy”, żeby nie myliła się z kotem burmskim.

Współczesny kot birmański ukształtował się w programach hodowlanych z udziałem kotów syjamskich i perskich oraz europejskich krótkowłosych. Z czasem okazało się, że większość europejskich linii jest ze sobą mocno skoligacona, co nie pozostało bez wpływu na kondycję kotów.

Pierwsze próby uzdrowienia rasy podjęli Anglicy i Holendrzy, wprowadzając do swoich hodowli krew kota perskiego colorpoint. Wpłynęło to na poprawę stanu zdrowia populacji i wzbogaciło ją o nowe odmiany barwne. W ich tworzeniu brały podobno udział także persy srebrzyste tabby i rude pręgowane koty europejskie.

Kot birmański w Polsce

W Polsce istnieje obecnie kilka hodowli kotów birmańskich. Rasa ta nie jest jednak popularna w naszym kraju.

Wzorzec rasy kot birmański

Kot birmański – święty kot birmański – birma – Koty półdługowłose – II kat. wg FIFe

kod EMS: SBI

• Pochodzenie: Tajlandia/Birma (Mjanma)
• Charakter: zrównoważony, ufny, przyjazny.
• Aktywność: średnio aktywny, zrównoważony.
• Wielkość: średni do średnio dużego, kocury są znacznie masywniejsze od kotek; dobrze umięśniony, silny, o krępej, nieco wydłużonej sylwetce.
• Waga: kotka 4-5,5 kg, kocur 5-7 kg.
• Kształt głowy: kształt trójkąta równobocznego z zaokrąglonymi kątami – jest nieco dłuższa niż szersza; czoło jest lekko wypukłe, przełom czołowo-nosowy słabo zaznaczony, policzki pełne, podbródek wyraźny.
• Uszy: raczej małe, niezbyt nisko osadzone, porośnięte wewnątrz kępkami sierści, zaokrąglone na końcach, skierowane nieco do przodu.
• Oczy: duże, prawie okrągłe, szeroko otwarte, wyłącznie w ciemnobłękitnym kolorze.
• Nos: średniej długości, nieco wklęsły u nasady.
• Ogon: puszysty, dobrze porośnięty sierścią, średniej długości – zagięty do przodu nie powinien sięgać poza łopatkę; kot nosi go dumnie do góry.
• Kończyny: krótkie i silne; stopy duże, owalne, z mocnym owłosieniem między palcami; obowiązkowe symetryczne białe „rękawiczki” i „skarpetki” na czterech łapach oraz wąskie białe paski na podeszwie tylnych nóg, biegnące do pięty, zwane „ostrogami”.
• Sierść: półdługa, jedwabista, z niewielką ilością podszerstka, dzięki czemu nie filcuje się; w dotyku przypomina sierść królika angory; włosy nie przylegają ściśle do ciała, ale też zbytnio nie odstają; wymagana jest kryza na szyi i obfite portki na udach.
• Maść: umaszczenie typu colorpoint (syjamskie); znaczenia są ograniczone do głowy (uszy i część twarzowa, tzw. maska), kończyn i ogona; reszta okrywy jest w kolorze skorupki jajka. Cechą charakterystyczną są białe „rękawiczki” na przednich kończynach i tzw. „ostrogi” na tylnych. Rękawiczki muszą być symetryczne na obu łapach – biel powinna kończyć się w prostej linii pomiędzy kośćmi palców a kośćmi śródręcza. Na tylnych kończynach „buty” sięgają z przodu co najmniej do stawów pomiędzy kośćmi palców a śródstopia. Z tyłu biel tworzy klinowaty pasek zwany ostrogą, ostro zakończony przed kością stępu; niesymetryczne lub tępo zakończone ostrogi uważa się za wady; oznaki występują w kolorach: ciemnobrązowym, niebieskim, czekoladowym, liliowym, rudym, kremowym, szylkretowym, pręgowanym, szylkretowo pręgowanym.
• Odporność/podatność na choroby: odporny
• Długość życia: nawet 15-18 lat
• Możliwość zakupu kociaka w Polsce: tak
• Cena kota z rodowodem: 1500 – 4000 zł

  

Ciekawostki o rasie kot birmański

Święty kot birmański jest rzadką rasą, gdyż bardzo trudno ją wyhodować. Hodowcy mają trudności z uzyskaniem zwierzęcia o idealnych oznakach (rękawiczki i ostrogi), a tylko taki kot może być kotem wystawowym. Na takie zwierzę w hodowli czeka się czasami wiele miesięcy. To specyficzna rasa i jedyna, w przypadku której istnieje tak restrykcyjny wzorzec rasy.

Większość urodzonych kociąt nie może stać się idealnym birmanem. Zostają kotami „na kolanka” nie dlatego, że są one gorsze, ale tylko dlatego, że np. jedna ostroga jest krótsza lub rękawiczka kończy się za wysoko.

II wojnę światową przetrwały tylko dwa osobniki. Potrzeba było wielu lat cierpliwego krzyżowania z persami i kotami syjamskimi, by odtworzyć rasę.

Kot birmański jest rasą późno dojrzewającą. Dojrzewa płciowo w wieku 9-14 miesięcy, ale na całkowite wybarwienie futerka i rozwój psycho-fizyczny musimy poczekać do 3. roku życia.

Kotki są bardzo dobrymi matkami i rodzą średnio w miocie 2-4 kociaki. Kocięta rodzą się całkowicie białe, a ich kolor możemy rozpoznać dopiero po dwóch dniach, a czasem nawet po dwóch tygodniach. Kolory ciemniejsze, takie jak seal-point, rozpoznawalne są wcześniej, natomiast takie jak lila-point to kwestia kilku dni.