KOT KORAT

Wzorzec rasy korat – podstawowe informacje

FIFe	koty krótkowłose i somalijskie – III kat.
Kod EMS	KOR
Pochodzenie	Tajlandia
Charakter	łagodny, przyjacielski, troskliwy, bardzo rodzinny
Aktywność	żywy i aktywny
Wielkość	średni
Waga	4-6 kg
Tułów	muskularny
Kształt głowy	okrągła, widziana od przodu ma kształt serca, który to kształt podkreślają zakrzywione łuki brwiowe
Uszy	duże, szerokie u nasady, delikatnie zaokrąglone na czubkach; wewnętrzna strona uszu słabo owłosiona, zewnętrzna obficie pokryta bardzo krótkimi, przylegającymi do ciała włosami; uszy położone wysoko na głowie, czujne
Oczy	szeroko rozstawione duże i okrągłe, za młodu bursztynowe, w wieku ok. 2 lat zmieniają kolor na zielony
Nos	szaroniebieski; delikatny stop w profilu; czubek podkreślony delikatnym zakrzywieniem w dół
Ogon	średni do długiego, grubszy u nasady, zaokrąglony na końcu
Kończyny	przednie kończyny są delikatnie krótsze od tylnych
Sierść	krótka lub średniej długości, delikatna, jedwabista, powinna ściśle przylegać do ciała; jedna warstwa (brak podszerstka); sierść idealnego korata powinna lśnić podczas ruchu
Maść	ciemna srebrzysto-niebieska; srebrzystość dotyczy tylko końców włosów; niedopuszczalne są białe włosy lub kępki w innym kolorze; każdy włos powinien być jaśniejszy u podstawy, ciemnieć wzdłuż włosa do ciemnego niebieskiego i kończyć się srebrnym kolorem; srebrzyste końce włosów na kończynach są niepożądane
Odporność/podatność na choroby	źle znosi przeciągi i zimno; może być nosicielem gangliozydozy (przy zakupie wymagajmy certyfikatu weterynaryjnego w kierunku GM)
Długość życia	10-15 lat
Możliwość zakupu kota w Polsce	tak
Cena kota z rodowodem	ok. 4000 zł

Korat – opis rasy

Korat to średniej wielkości kot – waży około 6 kg. Przedstawiciele tej rasy mogą pochwalić się mocną posturą. Ich klatka piersiowa jest szeroka, a przednie kończyny są delikatnie krótsze od tylnych. Warto wiedzieć, że ogon tej rasy ma predyspozycje do zakrzywiania się – jest to uznawane za wadę. Głowa jest okrągła i niewielkiej wielkości. Koraty mają wysoko osadzone uszy, oczy zaś duże, szeroko rozstawione i koloru zielonego (u niektórych osobników po 4 roku życia kolor zmienia się na bursztynowy). Dozwolone jest jedynie futro w kolorze srebrzystoniebieskim (srebrzystość dotyczy tylko końców włosów). Każde inne umaszczenie jest niedopuszczalne. Korat jest kotem, który ze względu na swój wygląd często jest mylony z innymi rasami, w tym z kotem rosyjskim niebieskim. 

Korat – charakter i zachowanie kota

Korat to kot o czułym charakterze. Jest zrównoważony, aktywny, ciekawski i skłonny do zabawy. Charakterem często przypomina syjamy starego typu. Wobec ludzi bardzo łagodny i czuły, choć bywa uparty w swoich działaniach i potrafi wejść człowiekowi na głowę. W stosunku do obcych korat bywa nieśmiały – po pewnym czasie jest w stanie przekonać się do nowej osoby.

Koty tej rasy są wyjątkowo wrażliwe na hałas ze względu na wyczulony zmysł słuchu. Dlatego nie będą szczęśliwe w domach z małymi dziećmi, dużą liczbą gości i imprez czy w centrum miasta. Korat potrzebuje dużo spokoju i przewidywalnego, uporządkowanego otoczenia.

Koty tej rasy wymagają uwagi i czułości ze strony opiekuna – uwielbiają znajdować się w centrum zainteresowania. Należy poświęcić minimum godzinę dziennie na pieszczoty i zabawy z kotem rasy korat. Człowieka nie zastąpi mu inny kot, a tym bardziej pies, którego szczekanie może wyjątkowo drażnić tego wrażliwego kociaka.

Koraty bywają niezwykle ciekawskie, a zamknięte pomieszczenia nie dostarczają im wystarczającej ilości bodźców. Dlatego warto zaopatrzyć kota tej rasy w wolierę lub osiatkowany balkon, który pozwoli mu na obserwację otoczenia. Inteligentny, niezaspokojony korat bez problemu nauczy się otwierania okien, co może skończyć się dla niego tragicznie. Koty tej rasy są także wyjątkowo uparte i zawzięcie dążą do upatrzonego celu.

Korat – kto będzie dla niego najlepszym opiekunem?

Typowy korat jest czułym kotem, który lubi być w centrum zainteresowania swoich opiekunów. Ceni sobie rutynę i nie lubi chaosu, jest za to wielbicielem ciszy. Nie najlepiej znosi samotność. Nadaje się on dla osób, które mają uporządkowany styl życia i dużo przebywają w domu. Opiekun korata powinien zadbać o odpowiednią ilość ruchu – koty te wymagają dużej aktywności. Bardzo szybko i chętnie uczą się nowych rzeczy. Korat nie nadaje się więc dla osób, które po przyjściu z pracy, zamiast zająć się odpowiednio pupilem, będą leżeć na kanapie i oglądać tv. Przedstawiciele tej rasy dogadają się ze starszymi dziećmi. Jest jednak jeden warunek – będą one szanowały przestrzeń zwierzęcia. Korat nie jest kotem konfliktowym, dlatego dogada się z innymi kotami czy psami, które mają spokojny charakter. 

Wady i zalety kota rasy korat

Korat – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• nie lubi samotności
• nie nadaje się do małych mieszkań
• wymaga dużej porcji rozrywki i ruchu
• jest dość hałaśliwy
• lubi uporządkowane otoczenie i nie znosi chaosu i gwaru

Zalety

• bardzo rodzinny
• łagodny, wesoły
• szybko przywiązuje się do swoich opiekunów
• z łatwością i chętnie uczy się nowych rzeczy
• mało linieje

Ile kosztują kocięta rasy korat?

Musisz wiedzieć, że korat to wyjątkowo rzadka rasa, dlatego w Polsce jest niewiele doświadczonych hodowców. Za kociaka z rodowodem FiFi/FPL zapłacimy najmniej 4000 zł. 

Ile kosztuje utrzymanie kota rasy korat?

Na zaspokojenie niezbędnych potrzeb korata opiekun będzie musiał przeznaczyć około 200 zł. 

Zdrowie korata

Przedstawiciele tej rasy nie zostały osłabione przez eksperymenty, dlatego można powiedzieć, że cieszą się dobrym zdrowiem - korat jest odporny na wiele typowych dla kotów chorób. 

U kotów rasy może jednak wystąpić gangliozydoza – typu GM1 lub GM2 – choroba genetyczna polegająca na odkładaniu się komórek tłuszczowo-cukrowych (gangliozydów) w mózgu chorego zwierzęcia. Prowadzi to do zmian w układzie nerwowym, zaczynających się około 2-3. miesiąca życia zwierzęcia. Możliwe objawy to zaburzenia równowagi, osłabienie, problemy z poruszaniem się, drgawki, zaburzenia widzenia, oczopląs, zmiany w zachowaniu, agresja. Nie można dopuszczać do skrzyżowania dwóch nosicieli tej wady. Hodowca zobowiązany jest przekazać kupującemu kota wraz z rodowodem certyfikat weterynaryjny, poświadczający brak lub istnienie nosicielstwa GM.

Korat nie ma podszerstka, dlatego źle znosi niskie temperatury i wilgoć. W naszym klimacie nie powinny wychodzić zimą na spacery. Warto zadbać, by w domu nie było przeciągów. Łatwo się przeziębiają. 

Długość życia kota rasy korat

Średnia długość życia tej rasy wynosi 15 lat. 

Korat – pielęgnacja

Korat nie wymaga skomplikowanych zabiegów pielęgnacyjnych. Jak większość kotów krótkowłosych należy regularnie szczotkować (wystarczy raz w tygodniu) w celu usunięcia martwych włosów. Z powodu braku podszerstka słabo linieje. Ważne: szczotka powinna być miękka, najlepiej gumowa lub specjalna rękawica przeznaczona do czesania – nie uszkodzi delikatnej sierści korata.

Koty tej rasy wymagają także regularnych kontroli oczu, uszu i przycinania pazurów, gdy będą za długie. Mają też tendencję do odkładania się kamienia nazębnego, dlatego regularne kociego pyszczka jest niezbędne. 

Żywienie korata

Korat to kot, który wymaga wysokiej jakości karmy – suchej lub mokrej. Może być też karmiony dietą BARF, o ile jego posiłki będą uzupełnione o odpowiednie suplementy. Koty tej rasy bywają wybredne i w niektórych przypadkach ciężko jest znaleźć smak karmy lub rodzaj mięsa, który trafi w ich gusta.

Korat – historia rasy

Korat pochodzi z Tajlandii. To jedna z najstarszych ras świata, wymieniana w rękopisach z XIV i XV wieku. Według złośliwych to rezultat krzyżówek kotów syjamskich z kotami niebieskimi krótkowłosymi. Przez Tajlandczyków uważany za symbol szczęścia i powodzenia (Si-Sawat – „szczęśliwy kot”). W rodzinnym kraju funkcjonuje jeszcze jedno jego określenie – „Kot o kolorze chmur przed burzą”. Nazwa korat pochodzi od nazwy prowincji. Popularność poza swoją ojczyzną zyskał od lat 60. XX wieku. 

Przedstawiciela rasy korat poza Tajlandią widziano po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii na wystawie kotów w 1896 r., ale współczesne linie hodowlane pochodzą dopiero z 1959 r., kiedy to Amerykanka Jean Johnson założyła pierwszą hodowlę koratów w USA, Cedar Glen. Jej powstaniu towarzyszyły niezwykłe okoliczności.

Krótko po drugiej wojnie światowej Jean Johnson wyjechała z mężem do Syjamu (dzisiejszej Tajlandii), gdzie zapragnęła mieć kota syjamskiego. Dowiedziała się jednak, że kot, którego uważa się tam za prawdziwie syjamskiego, to całkiem coś innego, niż to, co sobie wyobrażała. Przez następnych sześć lat bezskutecznie starała się zdobyć korata. W tym czasie widziała zaledwie kilka takich kotów, nieodmiennie w rękach ważnych urzędników państwowych, zagranicznych dyplomatów lub wysoko urodzonych Tajów. Wyjechała, straciwszy niemal nadzieję na spełnienie swojego marzenia, jednak poprosiła syjamską przyjaciółkę, aby ta próbowała zdobyć dla niej parę kotów tej rasy. Ku jej zaskoczeniu, po sześciu latach przyjaciółka powiadomiła ją, że ma dla niej parę koratów. I tak w 1959 roku do Stanów Zjednoczonych przybyły z Tajlandii dwa pierwsze koraty, kocur Nara i kotka Darra.

Korat w Polsce

W Polsce istnieje kilka hodowli rasy korat. Nie jest ona jednak zbyt popularna w naszym kraju.

Ciekawostki o rasie korat

Korat uznawany jest za skarb dziedzictwa narodowego Tajlandii i wręczany wybitnym osobom w dowód uznania i szacunku.

W swojej ojczyźnie ceniony na równi z klejnotami, szczególnie wśród bogatych kupców i w wyższych sferach społeczeństwa. Srebrne końcówki włosów korata symbolizowały bogactwo.

Korat był najlepszym prezentem dla młodej pary. Wierzono, że młodym na pewno będzie sprzyjało szczęście, a potomstwo będzie liczne, jeśli przed zaślubinami matka panny młodej wręczy im w prezencie kocura korata. Warunkiem szczęścia była obecność korata podczas pierwszej nocy nowożeńców.

Dawniej na tajlandzkich wsiach korat był centralnym punktem procesji, które odbywały się w czasie suszy. Skoro jego sierść przypominała kolorem burzowe chmury, miał sprowadzać deszcz.

Żaden inny kot nie ma tak soczyście zielonych oczu ani głowy w kształcie serca.