AUSTRALIAN MIST

Charakter rasy australian mist

Australian Mist wyhodowano na kota niewychodzącego, preferującego życie w mieszkaniu, można też nauczyć go chodzenia na smyczy. W Australii zabrania się wypuszczania kotów luzem na zewnątrz domów z uwagi na ochronę endemicznej fauny.

Koty te są obdarzone bardzo przyjaznym charakterem. Pełne radości, inteligentne, skore do zabaw. Lubią towarzystwo człowieka i chętnie biorą udział w życiu rodziny, z którą żyją. Przyjaźnie odnoszą się nawet wobec osób całkiem obcych, pozwalają im na głaskanie i podnoszenie. Są niezwykle opiekuńcze dla swoich kociąt. Kocięta bardzo aktywne choć umiarkowanie głośne. Misty niezwykle łatwo nawiązują kontakty z innymi kotami, zarówno tej samej rasy jak i innymi.

Wady i zalety rasy australian mist

Wady

• rasa rzadka
• źle znosi niskie temperatury

Zalety

• zdrowy, brak wad genetycznych
• łatwy w pielęgnacji; mało linieje
• świetnie odnajduje się w domach niewychodzących
• akceptuje inne koty
• nadaje się do domów z dziećmi
• małe tendencje do drapania i niszczenia
• bardzo spokojny, ceniony za swój wyrównany charakter

Zdrowie rasy australian mist

Rasa generalnie zdrowa. Nie odnotowano wad genetycznych. Żyją 16-18 lat.

Pielęgnacja

Łatwa. Podobnie jak inne krótkowłose koty wymagają czesania 1-2 razy w tygodniu. Z uwagi na mierną ilość podszerstka prawie nie gubią włosów.

fot. Robert Fox

Historia rasy australian mist

Australian mist wyhodowała w 1976 roku dr Truda Straede z Sydney wskutek krzyżowania kotów burmańskich i abisyńskich z domowymi kotami krótkowłosymi. Po burmach nowa rasa odziedziczyła charakter i budowę ciała, po abisyńczykach – kolor futra. Szauje się, że pula genowa Australian Mist pochodzi w 50% od kota burmskiego, w 25% od abisyńczyka i 25% – kota domowego cętkowanego tabby.

Rasa została kilka lat później zarejestrowana w Royal Agricultural Society Cat Control w stanie Nowa Południowa Walia. Dopiero w drugiej połowie lat osiemdziesiątych dopuszczono go do uczestniczenia w wystawach. Pierwszy tytuł championa tej rasy zdobyła w 1988 roku kotka imieniem Nintu Dardanos.

Początkowo nowa rasa nosiła nazwę spotted mist, miały plamiaste futro, co zmieniło się w 1998 roku, gdy zaakceptowano umaszczenie marmurkowe – nazwę zmieniono na australian mist.

Hodowcy podzielili się wówczas na dwie grupy. Zwolennicy każdej z nich czynią starania, aby uznano dwie odrębne rasy mistów. Koty nakrapiane, wyhodowane po raz pierwszy przez dr Trudę Straede, nazwano spotted mist – od plamek na sierści, zaś te pręgowane, marble mist – od pasków, których układ przypominał marmur. Zarówno futerko w plamki, jak i to pręgowane, jest zasługą podwójnego genu recesywnego.

Do Europy pierwsze misty – dwie ciężarne kotki – przyjechały w marcu 2007 roku. Obecnie hodowane są poza Australią w Wielkiej Brytanii, Norwegii i USA. Pozostają nadal mało znaną rasą, nawet w swojej ojczyźnie.

Rasa uznana przez TICA w 2014 roku.

Wzorzec rasy australian mist

Australian Mist – OzMist – Spotted Mist –  Marbled Mist – rasa nieuznana przez FIFe

kod EMS: AUM

• Pochodzenie: Australia
• Charakter: bardzo spokojny, przyjacielski, inteligentny
• Wielkość: średniej wielkości, kocury nieco większe od kotek
• Waga: 3,5-6 kg; kotki lżejsze od kocurów
• Wygląd ogólny: silny i muskularny, cięższy niż się wydaje wizualnie
• Głowa: charakterystyczny kształt głowy i pyszczka: z szeroko otwartym pyszczkiem przypomina lwiątko, a układ nosa, brody oraz miejsc, z których wyrastają wąsiki, ma formę zbliżoną do czterolistnej koniczynki
• Uszy: umiarkowanej wielkości, szerokie u podstawy, zaokrąglone na końcach, ustawione na równi wysoko co szeroko, otwarte do przodu, ale nie pionowo, lecz lekko zakrzywione na boki
• Oczy: średnie do dużych, lekko zbiegające w kierunku nosa, górna powieka prawie prosta, dolna głęboko zakrzywiona; kolor zielony o różnym nasyceniu – od jasnego akwamarynowego po szmaragdowy
• Wargi: zaznaczone, lecz niezbyt szerokie
• Nos: o wyrównanym kształcie, szeroki, umiarkowanie krótki, bez wyraźnej przerwy
• Tułów: średniej długości, klatka piersiowa szeroka i okrągła; kończyny proporcjonalnie silne, tylne łapy nieco dłuższe od przednich; łapy owalne, owłosione
• Ogon: długość proporcjonalna do długości tułowia, gruby, minimalnie stożkowaty, dobrze owłosiony
• Szata: bardzo krótka prawie bez podszerstka, błyszcząca, gęsta, odporna
• Maść: niebieska, brązowa, czekoladowa, złota (cynamonowa), liliowa i brzoskwiniowa; każdy kolor może występować w dwóch wzorach: cętkowanym (spotted) lub marmurkowym (marbled). Mglisty efekt powstaje wskutek rozmycia i zmiękczenia krawędzi ciemniejszych plamek oraz wymieszania z jaśniejszym „podkładem”. Wszystkie wzory bardzo delikatne, wizualnie łatwo rozróżnialne od reszty futra. We wszystkich przypadkach kolor futra powinien być pełny i ciepły, jaśniejszy na brzuchu, zaś okolice nosa, policzków i uszu wyraźnie ciemniejsze. Czekoladowe, liliowe, złote (cynamonowe), brzoskwiniowe (płowe) kociaki są o wiele jaśniejsze niż dorosłe osobniki. Zarówno misty nakrapiane, jak i marmurkowe, mają dwie linie plamek wzdłuż brzucha.
• Aktywność: jako kocię bardzo aktywny, z wiekiem uspokaja się
• Odporność/podatność na choroby: odporny; brak wad wrodzonych, źle znosi zimno
• Możliwość zakupu kociaka: w Polsce brak; hodowle w Australii, Wielkiej Brytanii, USA i Norwegii

fot. Valerie King

Ciekawostki o rasie australian mist

Pierwsze koty przybyły do Australii pod koniec XVIII wieku wraz z europejskimi kolonizatorami. Obecnie trudno utworzyć w tym kraju nową rasę kotów, gdyż Australia ma bardzo restrykcyjne przepisy dotyczące wwożenia zwierząt na swoje terytorium.

Australijczycy skracają jej nazwę do OzMist. „Oz” to potoczna nazwa tego kraju, „mist” po angielsku oznacza „mgłę”.

W 1989 roku rasę wpisano na listę największych australijskich osiągnięć w historii.

Dorosłe samce łączą się w grupy, co jest bardzo rzadko spotykane wśród innych kocich ras.

Barwa futra oraz oczu osiąga swój właściwy odcień i nasycenie w wieku około dwóch lat.