Norweski kot leśny. Urodzony z legend i magii. Ciekawostki

To jedna z ras kotów, których popularność stale rośnie. Coraz silniej zaznaczają swoją obecność na wystawach kotów, a gdziekolwiek się pojawią, wzbudzają ciekawość. Norweski kot leśny jest bardzo starą naturalną rasą, ukształtowaną przez surowy klimat Norwegii. Do powstania tej rasy człowiek nie przyłożył ręki. Może dzięki temu norweski kot leśny znajduje się w czołówce kocich ras, gdy chodzi o wrodzoną odporność na choroby i trudne warunki. Wokół kota norweskiego leśnego narosło wiele mitów i legend. W części tkwi ziarenko prawdy, inne są od początku do końca dziełem ludzkiej wyobraźni.

Norweski kot leśny – fakty i mity

1. Norweski kot leśny to jeden z największych kotów domowych. Dorosłe samce kota norweskiego leśnego mogą osiągać wagę do 10 kilogramów.

2. W języku norweskim kot norweski leśny nosi po prostu nazwę skogkatt – w tłumaczeniu „kot leśny”.

3. Norweski kot leśny prawdopodobnie dotarł do Skandynawii około 1000 roku n.e wraz z Wikingami. Wskutek doboru naturalnego świetnie przystosował się do surowych warunków. Ma dwuwarstwowe futro, chroniące przed zimnem i wilgocią, długą i grubą sierść między opuszkami palców i wewnątrz uszu, tylne łapy dłuższe od przednich oraz silne, ostro zakończone pazury, których układ jest charakterystyczny tylko dla kotów tej rasy i umożliwia im schodzenie z drzew i skał głową w dół – sztuczkę, którą tylko norwegi opanowały do perfekcji.

4. Według niektórych, piękne, skośne oczy norwegi zawdzięczają kotom angorskim, które miały zostać zawleczone do Skandynawii w XI wieku n.e. i tu przystosowując się do zimnego klimatu, dać początek kotu norweskiemu. Inni wskazują na pokrewieństwo kota norweskiego leśnego z kotem syberyjskim. Czy któraś z tych teorii jest prawdziwa? Nie wiadomo.

5. Norweski kot leśny bardzo przypomina wyglądem Maine Coona i według niektórych hipotez, dał początek tym amerykańskim olbrzymom. Kota norweskiego mieli zawlec do Ameryki Północnej Wikingowie. Tam, krzyżując się z miejscowymi kotami, norwegi miały przyczynić się do powstania Maine Coonów.

Norweski kot leśny – kot bogów i ludzi

6. Czarne koty norweskie leśne miały być zaprzęgnięte do rydwanu nordyckiej bogini Freji, bóstwa miłości, płodności i magii.

7. Według legendy szara kotka norweska leśna miała być przedmiotem zakładu między dwoma nordyckimi bogami: Lokim i Thorem. Kotka należała do Lokiego, który namówił Thora do podniesienia kotki z ziemi, by udowodnić siłę i potęgę tego drugiego. Niestety, Thor zakład sromotnie przegrał. Mruczek okazał się dla niego zbyt ciężki. („Edda” Snorriego Sturlussona, datowana na 1220-1230 r., pierwsza pisana wzmianka o kocie norweskim leśnym – skogkatt.pl)

8. W norweskich podaniach ludowych (udokumentowanych w XIX w. przez P. Ch. Asbjornsena i J. Moe) występuje czasem tajemniczy kot czarownic i trolli o silnych łapach i puszystym ogonie, zwany „Huldrekatte” – kot czarownicy (skogkatt.pl).

9. Dziki wygląd kota norweskiego leśnego sprawiał, że wielu Norwegów uważało go za krzyżówkę kota domowego z rysiem.

Kariera kota norweskiego leśnego

10. W 1938 r. kot norweski leśny został po raz pierwszy zaprezentowany na wystawie kotów. Wtedy to po raz pierwszy nazwano go narodowym skarbem Norwegii i wskazano na konieczność szczególnej ochrony tego rdzennie norweskiego kota, zakaz odławiania i wywożenia poza granice kraju.

11. W latach 30. XX wieku rasa była zagrożona wymarciem. Przyczyniły się do tego powszechne krzyżówki norwega z kotami krótkowłosymi. Gen długiego włosa jest genem recesywnym. Planowany program hodowlany rozpoczęto w latach 40. XX wieku i kontynuowano w latach 70.

12. Międzynarodowa organizacja felinologiczna FIFe uznała kota norweskiego leśnego za odrębną rasę w 1977 roku.

13. Do Polski pierwsze norweskie koty leśne trafiły w 1990 roku.

Ostatnie zdanie na temat pochodzenia norweskiego kota leśnego ma nauka. Badania wykazały, że gen odpowiedzialny za długie futro kotów norweskich leśnych jest unikalny dla tej rasy. Czyli – koty norweskie leśne nie pochodzą od żadnej innej znanej obecnie długowłosej rasy kotów, ani nie tworzyły innej rasy. Prawdopodobnie mutacja długiego włosa pojawiła się spontanicznie wśród kotów krótkowłosych, zamieszkujących Półwysep Skandynawski i była promowana przez dobór naturalny. Ale, ale, znów pojawia się słowo „prawdopodobnie”, czyli – nauka jednak jeszcze wszystkiego nie wie o tym tajemniczym kocie Wikingów.