Kardiomiopatia przerostowa u kota. Czym jest HCM i jak to leczyć?

Kardiomiopatia przerostowa to choroba wykrywana u 70% kotów mających problemy z sercem i krążeniem. U jakich ras występuje, czym się objawia i czy można ją wyleczyć? Oto wszystko, co musisz wiedzieć o kocim HCM!

Czym jest kardiomiopatia przerostowa?

Kardiomiopatia przerostowa (ang. hypertrophic cardiomyopathy, w skrócie HCM) to choroba mięśnia sercowego. Polega ona na zmianie wielkości komór serca i pogrubieniu jego ścian, co prowadzi do zmniejszenia jego pojemności i zaburzenia pracy. U kotów zmiany takie dotyczą najczęściej lewej komory serca, która staje się sztywna i trudniej napełnia krwią. HCM stanowi częstą przyczynę niewydolności krążenia oraz powstawania zakrzepów prowadzących do paraliżu tylnych kończyn i śmiertelnych zatorów. Kardiomiopatia przerostowa u kotów może spowodować także obrzęk płuc, w których gromadzi się płyn oraz tak zwaną „nagłą śmierć sercową”.

U jakich kotów występuje kardiomiopatia przerostowa?

Choroba ta dotyczy najczęściej kotów młodych w wieku 1-5 lat. Genetyczne predyspozycje do HCM mają przede wszystkim koty dużych ras, takie jak maine coon, ragdoll, brytyjski krótkowłosy i bengalski. Wiele odpowiedzialnych hodowli tych ras bada swoich podopiecznych, by wykluczyć tę chorobę i nie rozmnażać zwierząt z wadliwymi genami. Kardiomiopatia może jednak wystąpić u każdego kota, nawet pospolitego „dachowca”.

HCM może pojawić się także u kotów starszych. W takich przypadkach kardiomiopatia ma charakter wtórny i spowodowana jest zmianami zachodzącymi w starzejącym się organizmie zwierzęcia – nadczynnością tarczycy, niewydolnością nerek czy nadciśnieniem.

Jak objawia się HCM u kota?

Powiększenie mięśnia sercowego może początkowo przebiegać całkowicie bezobjawowo. Wiele kotów doskonale ukrywa swoje gorsze samopoczucie, które najczęściej skutkuje jedynie izolowaniem się od reszty domowników i mniejszą chęcią do zabawy. Objawy kardiomiopatii u kotów nie są specyficzne i mogą przypominać wiele innych schorzeń, co utrudnia wykrycie tej choroby. Do najczęstszych objawów kardiomiopatii przerostowej należą:

• trudności z oddychaniem i duszności związane z obrzękiem płuc,
• szybkie męczenie się,
• zmniejszony apetyt, wymioty,
• problemy z krążeniem w tylnych kończynach, które stają się bolesne i zimne w dotyku,
• paraliż tylnych kończyn spowodowany zakrzepem,
• nagła śmierć sercowa bez żadnych wcześniejszych objawów.

Jak zdiagnozować kardiomiopatię przerostową u kota?

Szmery w sercu powstałe na skutek wadliwej pracy tego narządu mogą być słyszalne podczas osłuchiwania klatki piersiowej zwierzaka. W przypadku ich wystąpienia konieczna będzie konsultacja z weterynarzem specjalizującym się w kardiologii zwierząt domowych. Podstawą do postawienia diagnozy w przypadku HCM jest wykonanie usg serca, czyli echa serca. Badanie to pozwala na ocenę grubości ścian serca oraz zbadanie przepływu krwi w tym mięśniu. Kotu, u którego podejrzewa się tę chorobę, warto zrobić także rtg serca i płuc, zbadać ciśnienie krwi oraz poziom hormonów tarczycy.

Czy HCM można wyleczyć?

Kardiomiopatia przerostowa nie jest chorobą uleczalną. Odpowiednie dobranie leków może jednak znacząco poprawić komfort życia kota cierpiącego na taką przypadłość. Wczesne wykrycie choroby pozwala na przedłużenie życia zwierzaka o 2-4 lata, pod warunkiem częstych kontroli zdrowia i wykonywania regularnych badań. Zaawansowane stadium kardiomiopatii, obecność płynu w płucach czy zatoru daje bardzo słabe rokowania. Koty z takimi problemami żyją zazwyczaj jedynie kilka miesięcy.

W przypadku wykrycia łagodnej kardiomiopatii przerostowej u kota stosuje się leki, których zadaniem jest zmniejszenie ciśnienia krwi i zapobieganie tworzeniu się zakrzepów. Mruczkowi cierpiącemu na HCM podaje się także leki moczopędne, które zmniejszają ryzyko gromadzenia się płynu w płucach i ich obrzęku. U zwierzaków w ciężkim stanie stosuje się tlenoterapię, leki przeciwbólowe i moczopędne w postaci zastrzyków. Koty, u których kardiomiopatia spowodowana jest obecnością innej choroby, wymagać będą leczenia także pierwotnej przyczyny problemów zdrowotnych.