Tygrys syberyjski – największy żyjący kot świata

Występowanie, siedlisko i liczebność

Tygrys syberyjski zamieszkiwał kiedyś sporą część Półwyspu Koreańskiego, Mandżurię i inne części północno-wschodnich Chin, wschodnią część Syberii i rosyjski Daleki Wschód, być może aż do Mongolii. Obecnie jego zasięg rozciąga się w pasie około 1000 km długości w okolicy końcowego biegu rzeki Amur. Nieliczne populacje obejmują swoim zasięgiem Chiny i Koreę Północną.
W przeciwieństwie do innych podgatunków (np. sumatrzańskiego, czy malajskiego), tygrys syberyjski nie żyje w tropikalnym klimacie, ale w umiarkowanym, a nawet skrajnie zimnym. Lasy, które zamieszkuje, to kompleksy liściaste, iglaste i mieszane.

W latach 40-tych ubiegłego wielu nastąpił potężny kryzys w populacji tygrysa syberyjskiego, a jej wielkość była szacowana na 20-30 osobników. Doprowadziły do tego polowania i wojna. Na szczęście, wydano zakaz polowań i już 40 lat później populacja liczyła 250 osobników. Ochronie gatunkowej nie pomógł rozpad ZSRR, gdyż rozpoczęła się nielegalna wycinka lasów i kłusownictwo. Na szczęście ochrona gatunkowa powróciła, a w pewnym momencie jej twarzą był sam prezydent Putin. W 2005 roku szacowano, że liczba tygrysów amurskich w Chinach wynosiła 18–22, a na rosyjskim Dalekim Wschodzie 331–393. Dzisiaj szacuje się, że wielkość populacji nie przekracza 600 osobników. To nadal bardzo mało, a zaangażowanie Rosji w wojnę tylko utrudnia prowadzenie działań ochronnych na jej terenie.

Potężny myśliwy

Ogromne rozmiary tygrysa syberyjskiego – samce mogą ważyć ponad 200 kg – sprawiają, że potrafi polować na naprawdę potężne ofiary. Mogą być nimi na przykład jelenie, czy łosie. Badania kału tygrysów wykazały w nim również szczątki saren, dzików, zajęcy, a nawet ryb i niedźwiedzi brunatnych.

W przeciwieństwie do lwów, tygrysy są samotnikami i również samotnie polują. Zabicie i zjedzenie dużej ofiary pozwala im najeść się na kilka dni.

Niewątpliwym przystosowaniem tygrysa syberyjskiego do zimnego klimatu jest występowanie bardzo grubej sierści zimowej. Długość włosów na grzbiecie latem wynosi około 1,5 cm, z kolei zimą nawet 5 cm. Zwierzęta te idealnie wpisują się regułę ekogeograficzną sformułowaną w 1847 roku przez niemieckiego biologa Carla Bergmanna. Mówi ona, że zwierzęta stałocieplne, jednego gatunku lub blisko ze sobą spokrewnione, są tym większe, im chłodniejszy jest klimat, w którym żyją. Zgadza się to w przypadku tygrysów, gdyż najmniejszy podgatunek – tygrys sumatrzański, waży „zaledwie” 90-140 kg.

Tygrysy w ogrodach zoologicznych

Populacja tygrysów syberyjskich w ogrodach zoologicznych ma się dobrze i znacznie przekracza liczbę osobników na wolności. Tygrysy wymagają dużych i urozmaiconych wybiegów, a także basenów, w których uwielbiają pływać. Niedawno 3 młode tygrysiątka przyszły na świat w Zoo w Opolu. Dużym wyzwaniem dla hodowli tygrysów syberyjskich jest mała zmienność genetyczna, co powoduje, że zwierzęta mogą być bardziej narażone na choroby. Na szczęście nad całą populacją czuwa koordynator, który dobiera pary w ogrodach zoologicznych w taki sposób, aby osobniki nie były ze sobą spokrewnione.