SERENGETI

Charakter rasy serengeti

Rasa serengeti powstała w wyniku krzyżowania kota bengalskiego z kotem orientalnym. Dziki wygląd tego mruczka przypomina serwala, jednak w jego genach nie ma domieszki dzikich kotów.

Serengeti jest bardzo aktywny, otwarty i przyjacielski. Po orientalnym przodku odziedziczył znaczną wokalizację – możesz liczyć na długie pogawędki o wszystkim. Dobrze adaptuje się w nowym otoczeniu, choć początkowo może być nieco nieśmiały. Po jednym lub dwóch dniach w nowym miejscu znów nie odstępuje swojego opiekuna na krok.

Właściwie prowadzony (odpowiednia socjalizacja) Serengeti łatwo akceptuje inne zwierzęta.Może wiec zamieszkać w domu z innymi kotami, a nawet ze spokojnym, niezbyt natarczywym psem.

Serengeti uwielbia wspinaczki, gonitwy i zabawy. To prawdziwy wulkan energii, który potrafi urządzać sprinty na długość całego mieszkania. Ciekawski, zajrzy w każdą dziurę, odsunie szufladę, jeśli uzna, że jest w niej coś interesującego. Kot tej rasy nie nada się wiec na towarzysza dla zapracowanej osoby – bez odpowiedniej dawki zabawy i aktywności może stać się uciążliwy i demolować mieszkanie.

Wady i zalety rasy serengeti

Serengeti – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• rasa rzadko spotykana
• może silnie wokalizować
• absorbujący, jego nadaktywność może być męcząca
• wymagany wysoki drapak i dużo zabawek

Zalety

• kocha wielogodzinne zabawy
• łatwy w pielęgnacji
• akceptuje inne koty i psy
• nadaje się na kota niewychodzącego

Zdrowie rasy serengeti

Rasa Serengeti jest stosunkowo nowa i wciąż trwają prace nad jej rozwojem. Dlatego na chwilę obecną nieznane są choroby genetyczne mogące ujawnić się u kotów tej rasy. Prawdopodobnie niektóre osobniki mogą zapadać na dolegliwości typowe dla ras, z których powstały Serengeti – postępująca degeneracja siatkówki czy niedobór kinazy pirogronianowej.

Żywienie

Energiczne, żywiołowe Serengeti wymagać będą zbilansowanej diety, która dostarczy im dużą porcję białka zwierzęcego niezbędnego do rozwinięcia odpowiedniego umięśnienia i tłuszczu stanowiącego źródło energii. Kota rasy Serengeti można karmić zarówno pełnoporcjową karmą gotową, suchą lub mokrą, jak i dietą typu BARF złożoną z surowego mięsa i odpowiednich suplementów.

Pielęgnacja

Pielęgnacja kota rasy Serengeti nie jest trudna. Podobnie jak w przypadku innych krótkowłosych kotów wystarczy przeczesać futerko raz w tygodniu, przyciąć pazurki. Na uwagę zasługują także oczy i uszy, które wymagać będą czyszczenia, jeśli pojawią się  w nich jakieś zabrudzenia.

Historia rasy serengeti

Serengeti to stosunkowo nowa rasa kotów powstała poprzez wielokrotne krzyżowanie domowego kota bengalskiego z kotem orientalnym krótkowłosym. Twórcą rasy jest Karen Sausman, hodowczyni z 40-letnim doświadczeniem, która wyhodowała pierwsze Serengeti w Kalifornii w roku 1994. Jej celem było wyhodowanie kota o wyglądzie serwala, lecz bez domieszki krwi dzikich kotów.

Kot Serengeti został uznany jako odrębna rasa tylko przez TICA w 2002 roku. Rasa jest wciąż doskonalona. Obecnie hodowle Serengeti można spotkać w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Australii, niektórych krajach europejskich oraz w Rosji.

Umaszczenie Serengeti dopuszczalne przez TICA to: tabby, srebrzysty, dymny i czarny. Grupa hodowców z Wielkiej Brytanii stara się o uznanie przez TICA także umaszczenia „snow spotted”.

Serengeti w Polsce

Rasa Serengeti nie jest znana w Polsce.

Wzorzec rasy serengeti

Kot Serengeti – Rasy nieuznane przez FIFe

• Pochodzenie: Stany Zjednoczone
• Charakter: otwarty, przyjacielski, pewny siebie
• Wielkość: średniej wielkości; samce nieco większe od samic
• Waga: samica 4-6 kg; samiec 5-7 kg
• Wygląd ogólny: ciało silne i muskularne, smukłe, pełne gracji, wysoko trzymana głowa; sylwetka sprawia wrażenie czujności
• Głowa: zbliżona w zarysie do trójkąta, lekko wydłużona; proporcjonalnie mała w stosunku do tułowia; mocny podbródek, policzki nie powinny być wydatne
• Uszy: bardzo duże, zaokrąglone na końcach, ustawione wysoko i skierowane do przodu; tylna część ucha czarna; nie mogą być zbyt wąskie ani przypominać układem uszu kota orientalnego
• Oczy: duże, okrągłe, jasne, w kolorze złocistym lub bursztynowym; dopuszczalne też jasnozielone i orzechowe; niedopuszczalny kształt migdała
• Nos: stosunkowo szeroki, może być szerszy niż dłuższy, prosty
• Szyja: długa
• Tułów: dobrze umięśniony, wydłużony; bardzo długie kończyny, tylne nie dłuższe od przednich; stopy owalne, średniej wielkości
• Ogon: stosunkowo krótki, idealnie niesięgający barków w pozycji leżącej; niedozwolony zbyt długi
• Szata: krótka, gęsta, miękka i jedwabista
• Maść: żółta do złotej, szara lub srebrna zawsze z czarnymi znaczeniami; wzór na futrze pręgowany lub cętkowany, w kolorze czarnym lub brązowym z jednolicie żółtym lub szarym podszerstkiem, kontrastującym z włosem okrywowym, cętki o wyraźnym zarysie, duże; zdarzają się osobniki melanistyczne (jednolicie czarne)
• Odporność/podatność na choroby: odporny
• Długość życia: 10 lat
• Możliwość zakupu kociaka w Polsce: nie