Na co najczęściej chorują koty? 10 popularnych przypadłości. Część I (1-5)

Koty to bardzo delikatne zwierzęta podatne na stres i różne choroby. Są także bardzo skryte, a cecha ta może być dla nich niebezpieczna. Gdy na coś cierpią trudno dostrzec pierwsze objawy. Choroba często ujawnia się zbyt późno, gdy znajduje się już w zaawansowanym stadium. Dlatego tak ważna jest profilaktyka oraz dokładna obserwacja zachowania naszego pupila. Chory kot będzie wysyłał nam sygnały, nawet te najdrobniejsze mogą świadczyć o problemie zdrowotnym. Na co cierpią nasze mruczki? Jakie są najczęstsze choroby kotów?

1. Infekcje pęcherza i dróg moczowych

Objawy:

Schorzenie to występuje dość często i jest niestety bardzo bolesne. W tym samym stopniu dotyka kotki oraz kocury. Trudno zauważyć je u kota wychodzącego. U kotów przebywających jedynie w domu zaobserwować możemy: częste i nieudane próby oddawania moczu, miauczenie podczas załatwiania się, czerwone zabarwienie żwirku, nadmierne wylizywanie pod ogonem, ból przy podnoszeniu, załatwianie się poza kuwetą (bo ta kojarzy się z bólem).

Przyczyny: 

Powodem jest zazwyczaj obecność kryształów, które mogą tworzyć kamienie. Przyczyną ich powstawania może być na przykład zła dieta. Ponieważ kastrowane koty są bardziej podatne na przypadłości pęcherzowe – powinny dostawać karmę dla kotów wykastrowanych, która jest odpowiednio przystosowana do potrzeb ich organizmu. Dokładną diagnostykę stawia weterynarz po zbadaniu próbki moczu. Jeśli zapalenie nie jest związane z obecnością kryształów, powodem mogą być bakterie, wirusy, nowotwór, wady anatomiczne, a nawet zaburzenia neurologiczne.

Leczenie:

Kluczową rolę w leczeniu będzie odgrywać prawidłowa dieta. Jej zadaniem jest rozbicie istniejących kamieni i powstrzymanie wytrącania się kolejnych kryształów. Lekarz z pewnością zaleci terapię antybiotykową, środki przeciwbólowe i przeciwzapalne. Istotne jest, aby chory kot pił dużo wody. To pomoże w płukaniu pęcherza. Opiekun powinien dbać o poziom i jakość wody w misce oraz czystość kuwety. Jeśli kot nie chce pić, nie powinien jeść suchej karmy. Niewykluczone, że terapia będzie bardzo długa.

2. Choroby zębów i przyzębia

Objawy:

Kot, który ma problemy z zębami, bardzo cierpi. W związku z bólem zębów kot traci apetyt. To prowadzi do wychudnięcie i ogólnego spadku kondycji. Z pyszczka może wydobywać się nieprzyjemny zapach oraz ślina. W bardziej zaawansowanych przypadkach może dojść do powstania ropnia okołowierzchołkowego zęba. Objawy są widoczne gołym okiem. To żółty osad, odsłonięcie korzeni zębów, krwawienie dziąseł spowodowane stanem zapalnym, ubytki.

Przyczyny: 

Przyczyną są złogi bakteryjne, czyli płytka nazębna, która gromadzi się na powierzchni zębów. Prowadzi to do miejscowego niszczenia tkanek dziąseł i zapalenia. Złogi bakteryjne przekształcają się w kamień, gdy dochodzi do zwapnienia. Gromadzące się bakterie uwalniają niebezpieczne toksyny, które po wchłonięciu się do krwi mogą uszkodzić narządy wewnętrzne kota.

Leczenie:

Płytkę i kamień nazębny można usunąć skalerem ultradźwiękowym u weterynarza. Ponieważ zabieg może być bolesny, warunkiem jest znieczulenie kota. W przypadku, gdy powstanie ropień należy usunąć chory ząb i oczyścić zębodół. Większość kotów powyżej 2 roku życia cierpi na zębowe przypadłości. W związku z tym należy profilaktycznie badać pupila. Wczesna diagnostyka umożliwia wyleczenie, a przynajmniej zahamowanie procesu chorobowego. Istotna jest właściwie zbilansowana dieta. Odpowiednia sucha karma zapewnia stałe ścieranie płytki nazębnej.

3. Przewlekła niewydolność nerek

Objawy:

Na tę chorobę zapaść mogą zarówno młode kociaki, jak i te starsze. Najbardziej jednak narażone są osobniki powyżej 7 roku życia. Niestety symptomy zaczynają być zauważalne w bardzo zaawansowanym stanie, gdy nerki są już zniszczone w około 75%.  Wcześniejsze objawy są bardzo subtelne – lekko zmniejszony apetyt, częstsze oddawanie moczu, wymioty. Wszystko to opiekun może traktować jako chwilową niedyspozycję zwierzaka i nie podejmie leczenia. Naszą uwagę zwróci dopiero stopniowe pogarszanie się stanu kociaka, wtedy może być już jednak za późno.

Przyczyny:

Do przyczyn należą: wady wrodzone, wcześniej przebyte zapalenia pęcherza moczowego, zatrucia toksynami. Kocia dieta składa się gównie z mięsa, a w tym znajduje się bardzo dużo białka oraz fosforu. Składniki te negatywnie wpływają na pracę nerek, które są odpowiedzialne za usuwanie szkodliwych produktów przemiany materii, między innymi mocznika – toksyny powodującej zatrucia.

Leczenie:

Po dokładnej diagnostyce lekarz zadecyduje o formie leczenia. Będzie ono zależało od stadium zaawansowania choroby. Przede wszystkim należy nawodnić kota i powstrzymać wymioty. Ważne, aby poprawić apetyt. Chory kot nie chce jeść i tym samym jeszcze bardziej pogarsza swoje zdrowie. Jeśli uda się unormować stan pacjenta, kolejnym etapem będzie wdrożenie prawidłowej diety, która powinna zawierać obniżony poziom białka oraz fosforu. Nie eliminuje się białka całkowicie, nadal powinno ono znajdować się w pożywieniu, ale musi być dobrej jakości. Nerki nie mają zdolności regeneracyjnych – stąd choroba nosi miano przewlekłej. Mimo dysfunkcji chory kot może żyć jeszcze długo, należy jednak stosować odpowiednią dietę i podawać leki, no i oczywiście skrupulatnie obserwować symptomy ewentualnego zaostrzenia się choroby.

4. Choroby układu pokarmowego

Objawy:

Naszą uwagę powinny skupić problemy kuwetowe. Mogą to być biegunka,  zaparcia, a nawet krew i śluz w kuwecie. Zbyt rzadkie załatwianie się, a tym bardziej jego brak to niezwykle niebezpieczny symptom. Zawsze powinno to zwrócić naszą uwagę. Inne przyczyny to wymioty i brak apetytu, a w konsekwencji odwodnienie i stopniowe pogarszanie się stanu kota, a także nagły przypływ apetytu, przy jednoczesnym nieprzybieraniu na wadze. Możliwy ból brzucha, agresywne reagowanie na próbę dotykania i podnoszenia.

Przyczyny:

Na pojawienie się choroby wpływa wiele czynników. Zatrucie spowodowane zepsutym jedzeniem, przypadkowe spożycie toksyn, zarażenie się chorobą zakaźną. Inne powody to refluks żołądkowo-jelitowy, alergia, nowotwór, ciało obce w organizmie. Do chorób układu pokarmowego należą: ostre zapalenie żołądka i jelit, niewydolność trzustki, zespół złego wchłaniania, nowotwory.

Leczenie: 

Każda z tych przypadłości wymaga innego leczenia. Najważniejsza jest zatem właściwa diagnoza. W niektórych przypadkach konieczna może okazać się operacja, w innych pomoże prawidłowa dieta składająca się z łatwo przyswajalnych karm. Karma dla kotów z wrażliwym przewodem pokarmowym powinna zawierać niższą ilość tłuszczu oraz wyselekcjonowane źródła białka i włókna, które ułatwiają trawienie. Gdy negatywne objawy miną, możliwy będzie powrót do normalnego pożywienia. W przypadku chorych jelit uzupełnić trzeba będzie błonnik, a u alergików wyeliminować alergeny.

5. Nadczynność tarczycy u kota (hipertyreoidyzm)

Objawy:

Dotychczas nie udało się określić konkretnych ras, które w większym stopniu są narażone na nadczynność tarczycy, lecz dość często występuje ona u kotów himalajskich i syjamskich. Nadczynność powoduje wzrost tempa przemiany materii, a więc utrata masy i większe zapotrzebowanie na tlen. Chory kot będzie miał wyższą temperaturę ciała, będzie więcej pił, a co za tym idzie, częściej się załatwiał. Będzie także więcej jadł, może się to jednak kończyć wymiotami i biegunką, a to z kolei prowadzi do postępującego chudnięcia. Nadczynność daje też objawy kardiologiczne: przerost mięśnia sercowego, przyspieszenie rytmu serca, zwiększona aktywność fizyczna i towarzyszące temu zmęczenie.

Przyczyny:

Głównymi przyczynami tej choroby są łagodne rozrosty nowotworowe tego narządu. W bardzo nielicznych przypadkach mogą to być złośliwe nowotwory tarczycy. Jak na wszystko ma tu wpływ żywienie i otoczenie. Koty żyjące w środowisku ubogim w jod są w dużo większym stopniu narażone na tę przypadłość. Podejrzewa się także, że koty niewychodzące, korzystające z kuwety mogą częściej na nią chorować. Nie jest to jednak udowodnione.

Leczenie:

Zdiagnozowanie choroby nie jest łatwe przez różnorodność objawów. Jednak zdecydowana większość chorych kotów wykazywać będzie powiększenie tarczycy. Nadczynność można leczyć farmakologicznie, poprzez zabieg chirurgiczny, albo przez radioterapię (niestety nie wszędzie ta metoda jest dostępna). Z reguły dąży się do ograniczenia stężenia hormonów. Podawanie leków nie leczy choroby, jedynie powstrzymuje jej objawy, które wrócą z chwilą ich odstawienia. Jest to proces przygotowawczy przed zabiegiem operacyjnym. Proces zdrowienia wspomaga karma bogata w: jod, fosfor, sód, taurynę, kwasy tłuszczowe omega 3.

Kot jest narażony na wiele schorzeń. Niestety w związku z ich skrytą naturą ciężko dostrzec symptomy choroby. Obowiązkiem opiekuna jest uważna obserwacja kota, a w przypadku jakiegokolwiek podejrzenia, że kot cierpi, zabranie go do weterynarza. Pamiętajmy, że im wcześniejsza diagnoza, tym większe szanse na wyleczenie naszego pupila! Należy także raz na jakiś czas wykonywać badania kontrolne, które pomogą wykryć ewentualne nieprawidłowości i zapewnią długie oraz szczęśliwe życie naszego milusińskiego.